Το μίσος

Στην Ελλάδα δεν έχουμε αξιοσημείωτη εμπειρία από τυφώνες, όπως έχουν άλλες περιοχές του πλανήτη (τα νησιά της Καραϊβικής, επί παραδείγματι, οι νοτιοανατολικές ακτές των Ηνωμένων Πολιτειών κ.ο.κ.) και αυτονόητα οι δύσμοιροι κάτοικοί τους αντιδρούν με ένα συγκαταβατικό μελαγχολικό μειδίαμα όποτε εμείς παρατηρούμε ένα δικό μας ακραίο καιρικό φαινόμενο και κάνουμε λόγο κατόπιν για… βιβλικές καταστροφές. «Φαίνεται πως από Βίβλο σε Βίβλο διαφεύγουν πολλά λάθη στη μετάφραση», είχε σχολιάσει πικρόχολα ένας αμερικανός γνωστός μου που είχε την τύχη/ατυχία να βρίσκεται στη Φλόριντα, τον Αύγουστο του 2005, όταν την χτύπησε ο τυφώνας Κατρίνα. Είναι αλήθεια επίσης ότι η μετεωρολογία στην εποχή μας έχει κάνει άλματα, ιδίως μετά τη γενικευμένη χρήση των δορυφόρων, και σπανίως πέφτει έξω στις προβλέψεις της γύρω από το πού θα χτυπήσει ένας τυφώνας και με πόση ένταση – μολαταύτα, ακόμη και σήμερα, δεν έχει μηδενίσει τις περιπτώσεις που αναθεωρεί τις εκτιμήσεις της τελευταία στιγμή. Μία είναι πάντως η διαχρονική σταθερά: μόλις ακούσεις να πλησιάζει τυφώνας προς τα μέρη σου, σκόπιμο είναι να μην εξακολουθήσεις να κόβεις βόλτες έξω αμέριμνος.