Οχι τα παιδιά…

Δεκέμβριος 2019. Η Δόμνα Μιχαηλίδου είχε αποφασίσει να οργανώσει στο Ζάππειο μία μεγάλη εκδήλωση για τις υιοθεσίες και την αναδοχή. Μου ζήτησε να την παρουσιάσω και ενώ είχα δεχτεί, περίμενα ότι θα είναι μία διεκπεραιωτική βραδιά με συνήθεις λόγους πολιτικών και αρμοδίων. Γρήγορα, όμως, όλα άλλαξαν. Τη στιγμή ακριβώς που δόθηκε ο λόγος στις θετές μητέρες. Η αγάπη με την οποία μιλούσαν για τα υιοθετημένα παιδάκια τους, η αφοσίωση και η ευγνωμοσύνη που αποτυπωνόταν στο βλέμμα τους, σε συγκλόνιζε. Το κοινό δάκρυζε και εγώ με δυσκολία κατάφερνα να συνεχίσω την παρουσίαση. Δύο αφηγήσεις κράτησα από τότε. Η πρώτη από την κυρία Μαρία Λιακοπούλου. Εγινε ανάδοχη μητέρα σε παιδάκι ΑΜΕΑ. «Μήπως θέλετε να το γυρίσετε πίσω;» τη ρώτησαν από το ίδρυμα όταν πέρασαν δύο χρόνια και φάνηκε ότι το παιδάκι θα αντιμετωπίζει προβλήματα υγείας. «Ηταν πια παιδί μου! Δεν το σκέφτηκα δευτερόλεπτο! Το λάτρεψα με το που το πήρα στην αγκαλιά μου» έλεγε με μάτια υγρά. Λίγο πιο μετά, μία άλλη θετή μητέρα περιέγραφε πώς ο υιοθετημένος γιος της τής είπε μία μέρα: «Δεν με γέννησες, δεν βγήκα από την κοιλιά σου;». «Οχι» αποκρίθηκε εκείνη διστακτικά. «Δεν πειράζει!» είπε χαμογελώντας ο μικρός «θα με γεννήσεις τώρα!». Και έβαλε το κεφαλάκι του μέσα από την μπλούζα της, παριστάνοντας ότι γεννιόταν εκείνη τη στιγμή.