Από την αρχή της κυκλοφορίας της η «Διάπλασις των Παίδων» δεν κρύβει ότι τα πρότυπα που ακολουθεί στην ύλη είναι ευρωπαϊκά. Κυριότερο μάλιστα περιοδικό από το οποίο αντλεί αφηγήματα και παραμύθια προς μετάφραση είναι το δεκαενθήμερο γαλλικό «Magasin d’ education et de recreation» (1864 – 1915), ανάμεσα στους εκδότες του οποίου εντοπίζουμε τον Ιούλιο Βερν.

Ο γάλλος μυθιστοριογράφος είναι αυτός που εμφανίζεται συχνότερα μεταφρασμένος και θεωρείται από τους πιο αγαπητούς για τους συντελεστές και τους αναγνώστες της «Διαπλάσεως», όπως διαβάζουμε στο «Η Διάπλασις των Παίδων» της Βίκυς Πάτσιου (εκδ. Καστανιώτης, 1995), καθηγήτρια Φιλολογίας, που υπογράφει και την ιστορική διαδρομή στους τόμους που θα δίνονται από το ερχόμενο Σάββατο μαζί με «ΤΑ ΝΕΑ». Σε ένα από τα σημειώματα συντάκτη το 1910 τα βιβλία του Βερν χαρακτηρίζονται «καταληπτά, ευχάριστα, διασκεδαστικά». Μέσω αυτών ο αναγνώστης μπορεί να μαθαίνει για ζητήματα της εποχής του «χωρίς καν να το εννοή» (με την ορθογραφία της εποχής). Μια άλλη καινοτομία είναι ότι από το 1884 δημοσιεύεται σε κάθε τεύχος ένα εικονογραφημένο μυθιστόρημα σε συνέχειες. Το πρώτο ήταν ο «Ανοικτόκαρδος» της A. Piazzi, σε μετάφραση Σ. Δήμου. Το 1895 εντοπίζουμε το «Εν οικογενεία» του Μαλό, σε μετάφραση Π.Ι. Φέρμπου και το 1904 το «Οι αριστείς ταξιδεύουν» του Ι. Βερν, σε μετάφραση Ν. Ποριώτη. Τον Φεβρουάριο του 1912 δημοσιεύεται και η διασκευή του «Δον Κιχώτη», προσαρμοσμένη ακριβώς στις παιδαγωγικές ανάγκες του κοινού (αφαιρέθηκαν, λοιπόν, τα στοιχεία που αναμενόταν ότι θα «κούραζαν» την παρακολούθηση απ’ την πλευρά των παιδιών). Η δημοσίευση σε συνέχειες ξένων μυθιστορημάτων θα προκαλέσει πάντως αντιδράσεις και ο Γρηγόριος Ξενόπουλος θα σπεύσει να υπερασπιστεί την επιλογή σε ηθικό επίπεδο, ενώ ανάλογες απορίες θα προκαλέσει και η δημοσίευση αστυνομικών έργων (από το 1914).

Κατά τ’ άλλα, η δημοσίευση του γνωστότερου βιβλίου της Josephine Colombe «Η κόρη του γερο-Θωμά», εγκαινιάζει το είδος των μυθιστορημάτων που απευθύνονται στα κορίτσια.