Αποχαιρετισμός

Λυσιτελής και αλησμόνητος. Νομίζω είναι η επιδίωξη καθενός που ενδιαφέρεται για την υστεροφημία του. Να ένοιαζε και τον Γιώργο Μπρουνιά η φήμη μετά θάνατον; Για όσο διάστημα – κάτι περισσότερο από χρόνο – μοιραστήκαμε το ίδιο έπιπλο-γραφείο στο παλιό κτίριο της Χρήστου Λαδά 3, δεν μου έδωσε τέτοια εντύπωση. Εκείνος, εστέτ της γραφής και ευπατρίδης στους τρόπους, σεμνός και απέραντα ιδιωτικός, καλωσόρισε τη μαθητευόμενη πρόσθετη παρουσία μου στο πολιτιστικό των «ΝΕΩΝ». Τα υπόλοιπα ήταν ένα επεισόδιο μύησης στη δημοσιογραφία παλαιάς κοπής (με χάρτινες ξενόγλωσσες εφημερίδες και περιοδικά) χωρίς οθόνες υπολογιστών και κινητά τηλέφωνα. Ο Μπρουνιάς ήταν η ζωντανή μας πολιτιστική εγκυκλοπαίδεια. Ο γνώστης των αγγλικών ιδιωματισμών – από τη θητεία του στην Ελληνική Υπηρεσία του BBC στο Λονδίνο -, ο ειδικός στην κλασική μουσική, με δηλωμένη προτίμηση στα συμφωνικά έργα και λιγότερο στα οπερατικά. Με εκλεπτυσμένο χιούμορ και με αφοπλιστική ειλικρίνεια κάθε μεσημέρι διάβαζε και σχολίαζε φωναχτά τις εφημερίδες, ξένες και ελληνικές, προς γενική μας ενημέρωση. Ωστόσο το φιλοπερίεργο ανήσυχο πνεύμα του ελάμβανε και πληροφορίες με αντίστροφη κατεύθυνση: τα νεότερα ρεύματα, τα ποπ φαινόμενα, τα πρόσωπα, οι ήχοι, τα στυλ, οι ατάκες έβρισκαν θέση στην καρδιά αυτού του ξεχωριστού. Συχνά και στις γραμμές των προσωπικών χειρογράφων του που σε τακτικά διαστήματα δημοσίευε ως πεζογραφήματα και ποιητικές συλλογές.