Τρίζει η καρέκλα μου κι αυτό είναι η μαύρη αλήθεια. Ετσι μου συμβαίνει συνήθως όταν κάθομαι πάνω της να γράψω, μεταφέροντας στο βάρος μου κι άλλο βάρος, το βάρος της «κοινής γνώμης». Οι μεντεσέδες της έχουν χαλαρώσει από το υπέρβαρο, τα ροδάκια της έχουν αυτονομηθεί, σχεδόν δεν με υπακούουν πια, για αλλού τα σπρώχνω κι αυτά αλλού με πάνε. «Κάτσε καλά» με προειδοποιεί το σοφό μου υποπόδιο που είναι εκεί για να ελέγχει την ασφάλειά μου. Θα τη σπάσω μια μέρα τη ρημάδα, αλλά πριν τη σπάσω θα σας πω δυο ιστορίες με πρωταγωνιστή τον πρωταγωνιστή των ημερών.

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή