Απολογίες, θριαμβολογίες και διακηρύξεις

Δεν έχει περάσει ούτε μήνας από τις μέρες που ο πλανήτης παρακολουθούσε τις ανταποκρίσεις από την Αυστραλία περιμένοντας τις αποφάσεις των τοπικών αρχών για τον Νόβακ Τζόκοβιτς και τη συμμετοχή του στο Open της Μελβούρνης. Εκείνες τις μέρες όσοι συμπαθούσαν τον Σέρβο υποστήριζαν διαρκώς ότι δεν υπάρχει ούτε μια δήλωσή του στην οποία να έχει εκφράσει την άρνησή του να εμβολιαστεί: αν θυμάμαι καλά αυτό ήταν και το επιχείρημα των δικηγόρων του στη δίκη που οδήγησε στην απέλασή του. Τότε ο Τζόκοβιτς δεν θέλησε να πει το παραμικρό. Πολλοί πίστευαν πως θα συνεχίσει να μη μιλάει ελπίζοντας πως η χαλάρωση των μέτρων για την πανδημία θα γίνει λόγος και η περιπέτειά του εκείνη να ξεχαστεί και η επιστροφή του στα μεγάλα τουρνουά να γίνει δίχως πρόβλημα. Ομως τι νόημα έχει, αν για μέρες έχεις τραβήξει την προσοχή του κόσμου με καμώματα, να συνεχίσεις να είσαι σιωπηλός; Αν τα γιατί της στάσης σου δεν τα τονίσεις, τότε δεν θα είσαι «ο διασημότερος αντιεμβολιαστής» της γης, αλλά απλά ένας ακόμα αρνητής. Για τον Τζόκοβιτς το να είναι «ένας ακόμα» προφανώς δεν έχει νόημα…