Η Τζόαν Ντίντιον γράφει ότι με την αφήγηση «πουλάμε» πάντα κάποιον. Πουλάμε συναίσθημα, κλέβουμε λίγη από την αίγλη του, προσποιούμαστε τους μπαλζακικούς παρατηρητές. Δύσκολα θα διαφωνούσε κανείς, ειδικά την εποχή της σοσιαλμιντιακής βιτρίνας και μιας πόζας που απευθύνεται σε followers. Αλλά υπάρχουν και περιπτώσεις όπως ο Μπομπ Ουίλσον. Ο αμερικανός δημιουργός – συνήθως σ’ αυτό το σημείο μπαίνει μία συστοιχία ιδιοτήτων, από σκηνοθέτης όπερας έως visual artist και γλύπτης – μιλάει για την πατρίδα του, την τέχνη και τον έρωτα χωρίς να προδίδει τα πρόσωπα που κρύβονται από πίσω. Oσα από αυτά αγάπησε ή υπήρξαν φίλοι μπαίνουν στην αφήγηση με τρόπο ανεπαίσθητο. «Δεν μπορώ να πάρω το βλέμμα μου από την Ιζαμπέλ Ιπέρ όταν κάνει πρόβα» μού λέει την ώρα που δοκιμάζει την πρώτη τεμπούρα γαρίδας και «κερνάει» τον σερβιτόρο με τρία απανωτά «superb» («απίθανο»). «Η Lady Gaga είναι η μεγαλύτερη επαγγελματίας που έχω δει τα τελευταία χρόνια» λέει την ώρα που πίνει βότκα «on the rocks».

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή