Μοιάζει λίγο με την κλιματική αλλαγή: ένας βαθύς ρωσικός χειμώνας μετακινείται δυτικά και σκεπάζει την Ευρώπη. Οχι χειμώνας στο ρωσικό έδαφος, σαν αυτόν που καθήλωσε τελικά πριν από 200 χρόνια τη στρατιά του Ναπολέοντα λίγο έξω από τη Μόσχα, ή εκείνον που βρήκαν πολύ πιο πρόσφατα μπροστά τους οι ορδές της ναζιστικής Γερμανίας. Στον 21ο αιώνα, ο ρωσικός χειμώνας είναι είδος «εξαγώγιμο»: οικονομικά, πολιτικά και, πλέον, και στρατιωτικά. Και καταρρίπτει τις αφελείς αντιλήψεις που ήθελαν να έχει έρθει το τέλος των συγκρούσεων στη σημερινή Ευρώπη. Οπως και εκείνες που επέμεναν ότι έχουν πλέον ξεπεραστεί οι κίνδυνοι για την ελευθερία, αλλά και οι ανάγκες για άμυνα απέναντι σε απολυταρχικούς επιβουλείς με αυτοκρατορικά κίνητρα και μέσα που θυμίζουν ευθέως τον 19ο αιώνα. Η ουκρανική πολιτική του Κρεμλίνου συνιστά την πιο σκληρή και απόλυτη απόδειξη ότι οι κυβερνήσεις της Ευρώπης πρέπει να σκεφθούν ξανά όλα όσα αφελώς θεωρούσαν έως τώρα ως δεδομένα για την ασφάλεια των κρατών και των πολιτών τους, καθώς και για την οργάνωση των συμμαχιών τους, τις οποίες περιφρονούν με περισσή αφέλεια.

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή