Βλέποντας την περασμένη Τρίτη την… τιτανομαχία της Παρί Σεν Ζερμέν με τη Ρεάλ Μαδρίτης στο Παρίσι δεν σου έπαιρνε και πολλή ώρα για να αντιληφθείς δύο πράγματα: το πρώτο έχει να κάνει με το ατομικό επίπεδο και αφορά την όποια σύγκριση μπορεί να κάνει ο καθένας για το ποιος είναι ο κορυφαίος ποδοσφαιριστης στον κόσμο αυτή τη στιγμή. Ο Κιλιάν Εμπαπέ δεν έχει αντίπαλο, ακόμα και αν σε αυτή την κουβέντα βάζουμε τον σπουδαίο Λιονέλ Μέσι. Είναι λογικό όταν μιλάμε για έναν ποδοσφαιριστή που είναι στο ξεκίνημά του και τον συγκρίνουμε με κάποιον που οδεύει προς το τέλος της καριέρας του. Ολα όσα έκανε ο Μέσι στα γήπεδα τον έφεραν στην κορυφή του κόσμου, πιθανότατα ως τον κορυφαίο που είδαν ποτέ τα μάτια μας. Τώρα, όμως, ανοίγει τον χώρο για τον υπέροχο Γάλλο.

Ο Εμπαπέ κουβαλά στις πλάτες του το όνειρο μιας ολόκληρης πόλης και το… απωθημένο του συλλόγου. Από εκείνον κρίνεται το αν η Παρί θα φτάσει μέχρι την κορυφή της Ευρώπης. Ούτε από τον Μέσι, ούτε από τον Νεϊμάρ, ούτε από τον Ντι Μαρία. Κανένα άλλο από τα πολλά αστέρια της δεν μπορεί να γίνει όσο καθοριστικός γίνεται ο Εμπαπέ. Μια δική του κίνηση έκρινε το ματς. Και αυτό ήταν που καταλάβαινες από το ξεκίνημα του αγώνα. Πως μόνο μια δική του κίνηση θα μπορέσει να κρίνει το ματς και να το χαρίσει στην Παρί.

Το δεύτερο συμπέρασμα αφορά στο κίνητρο όλης της ομάδας του Παρισιού. Ολο το ματς ήταν η γάτα εναντίον του ποντικού που προσπαθεί να κρυφτεί για να μην τον κατασπαράξει. Ο Αντσελότι γνωρίζει φυσικά πως στο ανοιχτό γήπεδο η Παρί μπορεί να σε διαλύσει, όμως κοτζάμ Ρεάλ Μαδρίτης σου έδινε την εικόνα πως παίζει απλά για να αποφύγει το μοιραίο. Το απέφευγε έως την τελευταία φάση του αγώνα, χάρη στον Κουρτουά, αλλά δεν είναι αυτό το DNA της. Ισως αν πάρει στη Μαδρίτη τον παίκτη που την υποχρέωσε στην ήττα της περασμένης Τρίτης να καταφέρει να γίνει και πάλι η Ρεάλ που γνωρίζουμε. Μια επιθετική ομάδα που επιβάλλει εκείνη τον ρυθμό της και δεν κρύβεται.