Στις αρχές τη δεκαετίας του 1960 ο πατέρας μου βάλθηκε (ανεπιτυχώς) να διαπλάσει ένα παιδί θαύμα – εμένα. Από την ηλικία των τριών με έβαζε να διαβάζω τους τίτλους των άρθρων στο “ΒΗΜΑ” και στα “ΝΕΑ” που αγόραζε. Εμένα βέβαια πιο πολύ με εντυπωσίαζαν οι γελοιογραφίες στο πρωτοσέλιδο. Ακόμη θυμάμαι καθαρά την κότα που έσερνε ο Κωνσταντίνος Τσάτσος (επειδή είχε απαγορεύσει – για λόγους ηθικής! – τους Ορνιθες από το Θέατρο Τέχνης, όταν ήταν υπουργός Προεδρίας της Κυβερνήσεως στην Κυβέρνηση Κ. Καραμανλή) στις δωρικές γελοιογραφίες του Φωκίωνα Δημητριάδη. Μα πιο πολύ με εντυπωσίαζαν οι γελοιογραφίες του Κώστα Μητρόπουλου, όπου δεν ένιωθα ότι έπρεπε να μαντέψω κρυμμένα μυστικά στο σκίτσο. Ακόμη θυμάμαι έντονα τη νεαρή Δημοκρατία του Μητρόπουλου με το σταμπωτό Δ στο γυριστό σκουφί της να ανθίσταται σε πιέσεις κάθε είδους, καθώς και τους μαύρους τραμπούκους του παρακράτους να βυσσοδομούν.

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή