Δυσανεξία

Οι πολιτικοί αντίπαλοι της μείζονος αντιπολίτευσης διασκεδάζουν με τους ενδοσυριζαϊκούς καβγάδες, μια κι είναι πάντα ευχάριστο – και συχνά δημοσκοπικά επωφελές – να παρακολουθείς τον ανταγωνιστή σου να βυθίζεται στην εσωστρέφεια. Πέρα όμως από την επιφανειακή αυτή πραγμάτευση των αριστερών οικογενειακών προβλημάτων, μήπως η ανθοφορία τόσο συγκρουσιακών γνωμών μαρτυρά και κάτι βαθύτερο για τη λειτουργία του κόμματος που κάθε τρεις και λίγο διατυμπανίζει την εσωτερική του δημοκρατία; Οποτε τρίτοι παρατηρητές ή στελέχη άλλων δυνάμεων επισημαίνουν την έλλειψη μιας συγκροτημένης γραμμής στην Κουμουνδούρου, το επίσημο συριζαϊκό αφήγημα επαναλαμβάνει μονότονα τα κλισέ για την παράδοση του χώρου στον διάλογο και την έκφραση ποικίλων απόψεων. Οταν, ωστόσο, οι κατά δήλωσή τους προσωποποιήσεις του πλουραλισμού ακούν μια θέση αντίθετη στις ιδεολογικές τους εμμονές, υποκύπτουν χωρίς δεύτερη σκέψη στην παρόρμηση να την αποδομήσουν δημόσια – ακόμη κι αν την εκφέρει ένας δικός τους. Αρα, είτε η πίστη στα δημοκρατικά οφέλη της πολυφωνίας είναι ρηχή είτε η δυσανεξία στη διαφορετική άποψη είναι εγγενής στο κόμμα – η μια εξήγηση δεν αποκλείει την άλλη, φυσικά.