Διαβάζοντας τον χθεσινό Τύπο, εύκολα διαπιστώνει κανείς ότι υπάρχουν και λειτουργούν διάφορες συνιστώσες του Πούτιν, υπερασπιστικές των έκνομων και αναθεωρητικών ενεργειών του στην Ουκρανία. Μερικές, εκφράζονται άμεσα υπέρ των μεθοδεύσεών του – αλλά ας πούμε ότι είναι οι αναμενόμενες αντιδράσεις ενός λούμπεν τμήματος της εγχώριας Ακροδεξιάς, που ανέκαθεν έβλεπε με συμπάθεια το «ξανθό γένος», μια συμπάθεια που ουδέποτε καρποφόρησε στην ιστορία. Αλλες, όχι από τόσο λούμπεν τμήματα της πολιτικής σκηνής, διατυπώνονται ως έμμεση επιδοκιμασία τέτοιων ενεργειών, χάριν ενός αντιδυτικού αντανακλαστικού. Οι συνιστώσες αυτές είτε αμέσως στοιχίζονται στην πάγια και μονότονη ρητορική κομμάτων της κομμουνιστικής Αριστεράς (που μέμφονται το ΝΑΤΟ και τον δυτικό κόσμο επειδή υπάρχουν, κι ας είναι λιγάκι δυσαρεστημένες με την αμφισβήτηση του αλάθητου του Λένιν από τον Πούτιν) είτε εμμέσως επιστρέφουν στις φαντασιώσεις κατάρρευσης της ισχύος της Δύσης. Η πίστη στη διεθνή νομιμότητα, στις συνθήκες, η έμπρακτη αφοσίωση του διτικού κόσμου και ιδιαίτερα της Ευρωπαϊκής Ενωσης στην ειρήνη εκλαμβάνονται ως αδυναμία.

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή