NON PAPER

Περί αστικής αυτοπεποίθησης και άλλων δαιμονίων

Αχός βαρύς ακούστηκε, πολλά ντουφέκια πέσαν και μπαμ και μπουμ οι κουμπουριές ύστερα από όσα είπε ο Ευκλείδης Τσακαλώτος στη συνέντευξή του στη Μαρία Κατσουνάκη. Το πρώτο συμπέρασμα είναι η ελευθερία λόγου που επικρατεί στον ΣΥΡΙΖΑ. Πώς λέμε «σέβομαι απόλυτα την άποψή σου, φτάνει αυτή να ταυτίζεται με τη δική μου»; Ε, αυτό ακριβώς. Στον μπαχτσέ της Κουμουνδούρου, ο πρόεδρος Αλέξης ισχυρίσθηκε ότι αφήνουν όλα τα λουλούδια να ανθίσουν αλλά στον κόσμο του (όπου κάνει στροφή 360 μοιρών και το Αθήνα – Κίεβο, Αθήνα – Θεσσαλονίκη) το «όλα» ακολουθείται από πολλά ερωτήματα. Το δεύτερο συμπέρασμα είναι η κομψότητα του λόγου (καμία σχέση) με την οποία οι σύντροφοι την έπεσαν στον Τσακαλώτο. Μια βόλτα στα σχόλια κάτω από τους λογαριασμούς του στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης αλλά και στα προφίλ «επιφανών» Συριζαίων μας γύρισε σε εκείνες τις «ειδυλλιακές» μέρες του 2015. Μόνο που τώρα σφάζονται μεταξύ τους. Αστραψαν και βρόντηξαν λοιπόν σε ένα κρεσέντο πολιτικής κατινιάς (και συγγνώμη από τις αξιαγάπητες Κατίνες αλλά έτσι τη βρήκα τη λέξη) και σε «καρφώματα» που εξαπολύονται με το χέρι στη μέση (το ιδανικό και με μπικουτί στο κεφάλι). Τύπου «Εμένα την αυτοπεποίθηση μου την έδωσε η μάνα μου που καθάριζε σκάλες όχι τα σχολεία» και παλιές φωτογραφίες του εργάτη πατέρα προς απόδειξη του «πώς δενότανε το ατσάλι» – το πώς και πότε ο πατέρας έγινε μεγαλοεργολάβος (και πολύ καλά έκανε) είναι άλλη ιστορία.  Ο Τσακαλώτος όμως δεν μίλησε περί αυτοπεποίθησης γενικώς η οποία βεβαίως και καλλιεργείται από πολλούς παράγοντες. Αναφέρθηκε στην αστική αυτοπεποίθηση. Κάτι εντελώς διαφορετικό που προκειμένου να το αποκωδικοποιήσει κάποιος, προέχει να ξεκαθαρίσει το τι σημαίνει αστός. Μια «βόλτα» στο Διαδίκτυο και ένα άτυπο γκάλοπ μεταξύ φίλων μου επιβεβαίωσε ότι ο καθένας το ερμηνεύει όπως βολεύει τον κόσμο του.