Το γραφείο του Πούτιν

Το ύφος έχει σημασία. Ενας δυτικός ηγέτης ποτέ δεν θα έκανε τόσο σοβαρό διάγγελμα από το γραφείο του. Θα στεκόταν όρθιος, ευθυτενής, απέναντι στην κάμερα. Το πλάνο θα ήταν κοντινό, εκτός και αν η σκηνοθετική προσέγγιση απαιτούσε αναλόγιο. Στην πλάτη αρκεί μία σημαία, αν και οι Αμερικανοί συχνά επιλέγουν έναν διάδρομο του Λευκού Οίκου. Ο Πούτιν δεν ήταν, απλώς, στο γραφείο του. Ηταν αραχτός. Λες και έχει μπροστά του, στις καρέκλες, μερικά δισεκατομμύρια τηλεθεατές που είπαν να τον επισκεφτούν για να μάθουν τι σκέφτεται. Η πλάτη κάνει ελαφρώς προς τα πίσω και τα χέρια κινούνται με τρόπο που δείχνουν υπεροχή και εξοικείωση. Σαν να δίνει συνέντευξη. Προφανώς το ύφος και η στάση του ανδρός υπαγορεύτηκε από τη διάρκεια. Ο Πούτιν πήρε όσο χρόνο γούσταρε από τα παγκόσμια τηλεοπτικά δίκτυα και έκανε μάθημα Ιστορίας. Και είναι να απορείς πώς και δεν έχουν ανακαλύψει και οι άλλοι τα διαγγέλματα που δεν τελειώνουν ποτέ, αλλά σε βάζουν στο καθιστικό κάθε τηλεθεατή με όσο χρόνο χρειάζεσαι για να του εξηγήσεις τις θέσεις σου.