Η ψυχή του Ομάρ

Χρειάζεται μεγάλη δύναμη. Ψυχικά αποθέματα. Οχι μόνο για να κερδίσεις την όρασή σου. Αλλά να ξαναζήσεις! Εννοείται αθλητικά, εννοείται ποδοσφαιρικά. Αυτό που συμβαίνει με τον Ομάρ Ελαμπντελαουί δεν έχει προηγούμενο. Κι άλλοι, πολλοί άσοι του παρελθόντος τράβηξαν τα μύρια όσα μετά έναν τραυματισμό. Ενα ιατρικό λάθος, κάποια διάγνωση που δεν ήταν σωστή, μια θεραπεία που δεν έφερε αποτέλεσμα. Οι εβδομάδες έγιναν μήνες και οι μήνες ακόμη και χρόνος. Επανήλθαν, όμως. Επέστρεψαν, αν όχι το ίδιο δυνατοί, σίγουρα αξιόπιστοι και διψασμένοι για δράση. Ωστόσο, με τον Ομάρ τα πάντα ήταν αλλιώς. Την τελευταία ημέρα του 2020 συνάντησε την πόρτα της κόλασης και το βράδυ της Δευτέρας άνοιξε αυτή του Παραδείσου. Με τη βαθιά πεποίθηση πως έκλεισε για πάντα πίσω όλα τα κακώς κείμενα. Επαιξε ποδόσφαιρο για πρώτη φορά μετά 423 μέρες. Ολο αυτό το διάστημα είχε κοντά του όχι μόνο την οικογένειά του αλλά και όλους όσοι αρντούνται να τα παρατήσουν. Στο προσκεφάλι την ώρα των αλλεπάλληλων εγχειρήσεών του πάλευαν η πίστη με την απόγνωση, η θέληση με τον πόνο. Και όταν αργότερα, καιρό μετά, έκανε προπονήσεις με στόχο την επιστροφή, κάθε σουτ ήταν λες και έδιωχνε μακριά την αγωνία.