Υπάρχει μια διαδεδομένη άποψη (στη χώρα μας αλλά και διεθνώς) που λέει ότι δεν πειράζει που κάποιοι ηγέτες και καθεστώτα είναι αυταρχικά και πορεύονται με τους δικούς τους όρους – βλ. κυρίως Ρωσία και Τουρκία. Πρέπει να τους ακούσουμε, ίσως και να τους κατανοήσουμε. Επίσης, σύμφωνα με την ίδια άποψη, ζητήματα αρχής και ιδίως προστασίας ατομικών και πολιτικών ελευθεριών πρέπει να υποχωρούν μπροστά στην ανάγκη διατήρησης ισορροπιών και αδιατάρακτων εμπορικών σχέσεων. Δεν χρειάζεται να καβγαδίζουμε για τα ζητήματα αυτά, ούτε να τα σηκώνουμε ψηλά στις διακρατικές ή διεθνείς σχέσεις. Αυτή, με λίγα λόγια, είναι η μακαρία οδός – ή μια μετάλλαξη της γνωστής πολιτικής του κατευνασμού. Η οδός που καλλιεργεί την αποθράσυνση και οδηγεί στην υποχώρηση του (όποιου) δυτικού κανόνα. Υπάρχει και ο υπαινιγμός εδώ που πλανάται στην ατμόσφαιρα ότι ο συνομιλητής δεν καταλαβαίνει από κυνισμό, πραγματισμό, ρεαλπολιτίκ, Κλαούζεβιτς, Θουκυδίδη, Καρλ Σμιτ κ.λπ. – ακόμη και όταν όλα αυτά τα γνωρίζει καλά ο συνομιλητής.

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή