Στο παράδοξο ψηφιδωτό του Καΐρου

Η σκόνη του Καΐρου είναι η πρώτη ισχυρή εντύπωση που αποκομίζει κανείς, αφού προσγειώνεται στην αιγυπτιακή πρωτεύουσα. Πρόκειται για ένα λεπτό αόρατο πέπλο, που καλύπτει με έναν σχεδόν μεταφυσικό τρόπο κάθε κίνηση, κάθε βλέμμα, προσδιορίζει το τοπίο και κυριαρχεί στην ατμόσφαιρα. Το συγκεκριμένο ταξίδι στην Αίγυπτο, μοιραία, έκοψε τον εαυτό μου στα δύο. Από τη μία έπρεπε να είμαι παρών, διεκπεραιώνοντας μια σημαντική αποστολή, μια που η πρόσκληση που μου απηύθυνε το Ελληνικό Ιδρυμα Πολιτισμού, με την ευκαιρία της έκδοσής της δουλειάς μου στα αραβικά, απαιτούσε προσήλωση, επικέντρωση στον στόχο, επαφές με τον αιγυπτιακό Τύπο, εκδηλώσεις και σε ένα γενικό πλαίσιο, όφειλα να ανταποκριθώ σε αυτή την τιμητική παρουσία της Ελλάδας, η οποία ήταν και η τιμώμενη χώρα για την 53η Εκθεση Βιβλίου του Καΐρου, που τελείωσε πριν από λίγες μέρες. Πώς όμως να εστιάσεις στο λογοτεχνικό κομμάτι του ταξιδιού, όταν βρίσκεσαι σε έναν τόπο μαγικό, σε ένα διαφορετικό ανθρώπινο σύμπαν, με τους δικούς του ξεχωριστούς κανόνες, με προκλήσεις που σαγηνευτικά σε καλούν κοντά τους; Γιατί, στ’ αλήθεια, πέρα από κάθε κλισέ, το Κάιρο είναι μια πόλη, στην οποία η καρδιά ενός ανθρώπου χτυπάει διαφορετικά. Το κύριο στοιχείο, το οποίο είναι αδιάκοπα ευδιάκριτο, είναι μια χαρακτηριστική ένταση, ένα πάθος, το οποίο διαπερνά όσα συμβαίνουν, είτε μέσα στις χαοτικές συνθήκες των πολύβουων δρόμων, είτε σε συνθήκες αδράνειας, στη σιωπή. Και το εν λόγω πάθος, αναμειγνύεται με μια πραότητα, μια έκρηξη καλοσύνης και ακριβώς αυτό το παράδοξο, αλλά καλοδεχούμενο ψηφιδωτό, είναι που οδηγεί τον ταξιδιώτη – παρατηρητή σε μια αναπάντεχη έκσταση.