Επιλεκτικός φιλειρηνισμός

Γράφω αυτό το κείμενο και, συγχρόνως, παρακολουθώ από την τηλεόραση την προσγείωση ρώσων κομάντο στο αεροδρόμιο Αντόνοφ του Κιέβου, δηλαδή, επί της ουσίας, την κατάληψη των ουκρανικής πρωτεύουσας. Ακούω για βομβαρδισμό νοσοκομείου στο Ντονέτσκ. Μιλάω με συναδέλφους και φίλους, σταχυολογώ απόψεις που καταγράφονται στα σόσιαλ μίντια. Και, ανάμεσα σε άλλα, αναρωτιέμαι τι θα γινόταν αν στρατιωτικές δυνάμεις των ΗΠΑ είχαν εισβάλει σε μια όμορη χώρα. Θα είχε παραλύσει η Αθήνα από τις «μεγαλειώδεις φιλειρηνικές πορείες» προς την αμερικανική πρεσβεία. Το σύνθημα «Φονιάδες των λαών, Αμερικάνοι» θα δονούσε τα χιπστεράδικα της πλατείας Μαβίλη. Συνδικάτα, σωματεία, νεολαίες, φορείς και αυτόνομοι θα έδιναν το παρών. Θα καίγονταν αμερικάνικες σημαίες. Και οι καλλιτέχνες μας θα έστελναν βροντερό μήνυμα στον ιμπεριαλισμό. Οπως τότε, με την επέμβαση του ΝΑΤΟ στη Γιουγκοσλαβία, που είχαν σχηματίσει την «κυβέρνηση του βουνού», δηλαδή των υψίπεδων της πλατείας Κολωνακίου – και δεν θυμάμαι αν «πρωθυπουργός» ήταν ο Τσακνής ή ο Λαζόπουλος.

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή