Η τελευταία φορά που συγκινήθηκα με μια ολοκληρωμένη αφήγηση ήταν… μόλις προχτές! Από έναν ηλικιωμένο, εξαιρετικό αφηγητή. Μου τηλεφώνησε για να μου διηγηθεί την ιστορία του παππού του, ενός εκ των 7.000 Ελλήνων που βρέθηκαν το 1916 και για δυόμισι χρόνια σε στρατόπεδο της Γερμανίας φιλοξενούμενοι ή αιχμάλωτοι (οι λέξεις είχαν χάσει το νόημά τους). Χρόνια μετά, το 1943, τον είχαν στήσει στο εκτελεστικό απόσπασμα και ένας από τους στρατιώτες που τον σημάδευε ήταν ο γιος του. Ελληνας ο πατέρας, Γερμανός ο γιος. Εκεί, στο απόσπασμα, έμελλε να συναντηθούν για πρώτη φορά. Ο γιος τον αναγνώρισε από μια οικογενειακή φωτογραφία. Συγκλονίστηκα και αν μου το είχε πει νωρίτερα, θα εύρισκα τρόπο να εντάξω την ιστορία στο τελευταίο μου μυθιστόρημα.

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή