Αν όχι ατομική ευθύνη, μήπως τουλάχιστον ατομική κρίση;

Κατόπιν κάθε καταστροφής, πρώτη αντίδραση των ανθρώπων είναι να αναζητούν ευθύνες γύρω τους (ίσως για να μην αναγκαστούν να κοιτάξουν στον καθρέφτη). Ποιος φταίει; Ως επαγγελματίες ντετέκτιβ αιτιότητας, οι οικονομολόγοι μάθαμε ότι είναι εξαιρετικά δύσκολο να αποδώσεις δίκαια ευθύνες σε ένα μεμονωμένο συμβάν, ειδικά υπό μεγάλη έλλειψη πληροφορίας. Θα προτείνω δυο εργαλεία για να μπορούμε να κρίνουμε πιο δίκαια τις πταίει, αλλά πιο σημαντικό, θα συζητήσω πώς πρέπει να πράττουμε εμείς οι ίδιοι για το δικό μας καλό. Γιατί χωρίς ψύχραιμη και ορθολογική κρίση, τέτοιες καταστροφές γίνονται ευκαιρία όχι μόνο για μελλοντική σπατάλη πόρων αλλά για ολοένα παρεμβατικότερο κράτος. Λαός που σε κάθε κρίση παθαίνει υστερία είναι καταδικασμένος να ξαναζήσει κρίσεις αλλά και να χάσει ελευθερία.