Φέρτε μου το κεφάλι της Λιούμποβ Αντρέγεβνα

Εχουμε κι εμείς στόχους με στρατηγικό ενδιαφέρον αυτή τη στιγμή στη χώρα μας που δέχονται βομβαρδισμούς χωρίς καπνό και κρότο, αλλά όμως βομβαρδίζονται. Πληθυσμούς που ακούνε σειρήνες χωρίς γύρω γύρω να ακούγεται τίποτα. Το κατάλαβα όταν προχθές πρωί πρωί μίλησα με την πρώτη Ουκρανή, παλιά οικιακή μου βοηθό που τώρα ζει στο Παγκράτι. Μετά δοκίμασα και με άλλες, Γεωργιανές, Μολδαβές, Λιθουανές που τα είχε φέρει η τύχη να διασταυρωθούν κάποια στιγμή οι ζωές μας, κι έτσι κατάλαβα καλύτερα τη διασπορά του φόβου που φτάνει πέρα μακριά μέχρι τον αρκτικό κύκλο. Μα τι έχουν να φοβηθούν οι Φινλανδοί; αναρωτήθηκα όταν είδα την Αϊνο και την Κάγια από το μακάριο Ελσίνκι, να αναρτούν την ουκρανική σημαία στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης διαδηλώνοντας την οργή τους για την εισβολή. Η φινλανδοποίηση – «ιστορικός ευνουχισμός» πες τον εσύ καλύτερα – έχει διαποτίσει πολλές βόρειες κουλτούρες κι έχει επέμβει στον ψυχισμό των ανθρώπων. Τους βλέπεις, εγκρατείς, ψύχραιμους και ελάχιστα διαχυτικούς και λες ότι δεν μπορεί να είναι μόνον από το κρύο.