«Αυτό το πρωινό υπερασπιζόμαστε τη χώρα μας μόνοι. Οπως και χθες, οι ισχυρότερες δυνάμεις του πλανήτη παρακολουθούν από μακριά. Πίεσαν τη Ρωσία οι χθεσινές κυρώσεις; Απ’ όσα ακούμε στον ουρανό μας και βλέπουμε στη γη μας, όχι». Με τις δηλώσεις αυτές, που μεταδόθηκαν χθες το πρωί ενώ οι ρωσικές δυνάμεις βομβάρδιζαν το Κίεβο, ο ουκρανός πρόεδρος Βολοντίμιρ Ζελένσκι αποτύπωσε την τραγική μοναξιά της χώρας του. Και έδειξε κατά κάποιον τρόπο το μέλλον που θα μπορούσε να έχει η Ευρώπη αν δεν αναθεωρήσει ριζικά το πλαίσιο της ασφάλειάς της.

Δύο ήταν οι βασικοί λόγοι για τους οποίους ο Βλαντίμιρ Πούτιν επιτέθηκε στην Ουκρανία και στην ευρωπαϊκή μεταπολεμική τάξη. Ο ένας ήταν για να δείξει ότι η «ρωσική αρκούδα» είναι εδώ, ισχυρή και αποφασισμένη για όλα, ακόμη και να πατήσει το κουμπί των πυρηνικών. Ο άλλος ήταν για να εμποδίσει τον ιό της δημοκρατίας να μεταδοθεί από την Ουκρανία στη Ρωσία. Σύμφωνα με τον ρώσο πρόεδρο, η δημοκρατία είναι για τους πλαδαρούς Ευρωπαίους, όχι για τους υπερήφανους Σλάβους.

Απέναντι σε μια εισβολή σε μια χώρα που δεν είναι μέλος του ΝΑΤΟ, η Δύση δεν μπορούσε να στείλει στρατιωτικές δυνάμεις. Μπορούσε όμως να έχει ενισχύσει με αποτελεσματικότερο τρόπο την Ουκρανία τα τελευταία χρόνια. Μπορούσε να έχει αντιμετωπίσει με σκληρότερο τρόπο τη Ρωσία όταν προσάρτησε την Κριμαία και εισέβαλε στην Ανατολική Ουκρανία το 2014. Μπορούσε να δείξει ότι οι οικονομικές κυρώσεις έχουν νόημα: αντί γι’ αυτό, οι ευρωπαίοι ηγέτες αρνήθηκαν να αποκλείσουν τη Ρωσία από το σύστημα συναλλαγών SWIFT.

Μόνη, πράγματι, αντιμετωπίζει η Ουκρανία τη ρωσική εισβολή. Οπως μόνοι ήταν προχθές οι 13 ουκρανοί στρατιώτες στο νησί Ζμίνι, νοτίως της Οδησσού, όταν ένα ρωσικό πολεμικό πλοίο τούς ζήτησε να παραδοθούν. «Ρωσικό πλοίο, άντε γ…σου», απάντησαν, για να δεχθούν μια ριπή και να σωπάσουν για πάντα. Οπως εκείνο το ακορντεόν στο τραγούδι του Λοΐζου.