«Δεν υπάρχει πιο φανερή έκφραση δύναμης από τη διεύθυνση ορχήστρας ενός μαέστρου» έγραφε το 1960 ο βραβευμένος με Νομπέλ Λογοτεχνίας Ελίας Κανέτι, στο βιβλίο του «Μάζα και εξουσία» («Crowds and power») για το οποίο χρειάστηκε 30 χρόνια μελέτης μέχρι να το ολοκληρώσει. Στο ίδιο βιβλίο σημειώνει ότι η «προσοχή του μαέστρου είναι στραμμένη ταυτοχρόνως παντού, την ίδια στιγμή, βρίσκεται στο μέσα στο μυαλό κάθε μουσικού». Πολύ πριν ξεκινήσει την έρευνά του, από τις αρχές του 19ου αιώνα, οι μαέστροι άρχισαν να ηγούνται των συμφωνικών ορχηστρών, να δημιουργούν μύθο και ν’ αποκτούν γοητεία. Κόντρα στο λιγότερο δημοφιλές είδος της μουσικής όπως είναι η κλασική μουσική κάποιοι απέκτησαν φήμη και δόξα ροκ σταρ. Χιλιογραμμένο, χιλιοειπωμένο αλλά άκρως αληθινό αν υπενθυμίσουμε ότι ο χαρακτηρισμός αυτός έχει αποδοθεί πολλάκις στον Θεόδωρο Κουρεντζή, ο οποίος γιόρτασε τα γενέθλιά του ερμηνεύοντας με την ορχήστρα και τη χορωδία της MusicΑeterna την εμβληματική και τελευταία συμφωνία του Λούντβιχ βαν Μπετόβεν.

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή