Η χίμαιρα των διεθνών δικαστηρίων

Αυτή είναι η μοίρα του κόσμου. Να δημιουργούν συνήθως, μετά καταστροφικούς πολέμους, υπερεθνικούς θεσμούς χάριν της ειρήνευσης και να μην ισχύουν για τους νικητές του πολέμου. Ούτε βέβαια τα διεθνή δικαστήρια, στα οποία δεν υπάγονται γιατί δεν έχουν υπογράψει τη σχετική σύμβαση, αυτές οι δυνάμεις, και κυρίως ΗΠΑ, Ρωσία κ.λπ. αλλά και αυτούς που έχουν υπογράψει, όπως η Αγγλία, δεν διανοούνται να τους κατηγορήσουν π.χ. για εγκλήματα πολέμου, όπως συνέβη στο Ιράκ, στο Αφγανιστάν κ.λπ. Ενεργούν ως διεθνής συμμαχία, είτε με τη συναίνεση, για να τηρούν τα προσχήματα, είτε και όχι όταν δεν καταφέρουν να πείσουν τα άλλα κράτη, το οποίο σπανίως συμβαίνει, ότι πρόκειται περί ανθρωπιστικής επιχείρησης. Κάπως έτσι συνέβη με τον πόλεμο στην πρώην Γιουγκοσλαβία. Στην ουσία επρόκειτο για μια επίδειξη δύναμης, πρόβα τζενεράλε από τις στρατιωτικές δυνάμεις του ΝΑΤΟ με τις ΗΠΑ και Γερμανία να έχουν τον αποφασιστικό ρόλο στη διάλυσή της. Με νεκρούς και πολλούς αμάχους και πολλή προβοκάτσια, για να πεισθούν οι λαοί για το δίκαιο της επέμβασης. Οι δολοφονίες αμάχων ονομάσθηκαν παράπλευρες απώλειες, οι παράνομες επιθέσεις ανθρωπιστική βοήθεια πολιτισμένων χωρών με τη δημιουργία και ειδικών δικαστηρίων για την περίπτωση αυτή. Μόνο που ήταν μονόπλευρα. Το ουαί τοις ηττημένοις έδωσε για μία ακόμη φορά βροντερό «παρών» καταισχύνης και συνάμα δύναμης συντριπτικής. Το ίδιο βέβαια επαναλήφθηκε αρκετές φορές, όπως στη γειτονική Μέση Ανατολή, που κανείς δεν γνωρίζει πλέον τι συμβαίνει εκεί. Ενα χάος τεχνητό, χωρίς ιδιαίτερη πληροφόρηση, για τον πολύ κόσμο και τους Τουρκορώσους να μοιράζουν την περιοχή, τις ΗΠΑ να σιωπούν και τους ισλαμιστές τρομοκράτες να επιβιώνουν και να χρησιμοποιούνται ως μισθοφορικός στρατός για νέους πολέμους. Τι κάνουν όμως οι διεθνείς οργανισμοί σ’ αυτές τις περιπτώσεις; Σιωπούν ή αρκούνται σε παραινέσεις, βάζουν στο ίδιο τσουβάλι επιτιθέμενους και αμυνόμενους. Θύτες και θύματα και σου προτείνουν κάποιους διαμεσολαβητές, από τους πάμπολλους που διαθέτουν. Οπως συνέβη και με την Κύπρο και το μονόπλευρο σχέδιο Ανάν. Και όσο για τα διεθνή δικαστήρια, που θα έπρεπε να λειτουργούν, θυμίζουν τα ελληνικά δικαστήρια που βρίσκονται σε συνεχή ημιαργία και αποφεύγουν να ενοχλούν τους ισχυρούς. Ασχολείται τώρα με Αφρική, μας είχαν ενημερώσει μετά την προσφυγή του ΔΣΑ για την παράνομη εισβολή στο Ιράκ. Ηταν τότε γενικός Εισαγγελέας ο κ. Οκάμπο, αργεντινός δικηγόρος και ήδη συνέταιρος σε μεγάλη δικηγορική εταιρεία στις ΗΠΑ. Η θητεία του τού εξασφάλισε μια σπουδαία θέση στο παγκόσμιο στερέωμα. Οπως εδώ απονέμεται θέση σε δικαστές όταν αφυπηρετούν, που ήταν πρόθυμοι για τη συνεργασία τους με την εκάστοτε κυβέρνηση κατά τη διάρκεια της ευδοκίμου υπηρεσίας τους. Αρα τι ρόλο παίζουν οι διεθνείς οργανισμοί; Πώς να πείσουν τον κόσμο ότι επιβάλλουν τους διεθνείς κανόνες δικαίου όταν οι ενέργειές τους είναι μονομερείς; Ετσι συμβαίνει πάντα, θα πείτε, με τον ισχυρό και τον αδύναμο. Πράγματι, δεν μπορεί να αποδοθεί δικαιοσύνη. Πιάνουν μόνο τα μικρά ψάρια, όπως συμβαίνει και στη χώρα μας;