Στεναχώρια κατά παραγγελία

Θα ακούσεις πολλούς να λένε, εδώ και μιαν εβδομάδα, όσον αφορά τον πόλεμο στην Ουκρανία, ότι δεν μπορούν να κάνουν τίποτε άλλο για να βοηθήσουν παρά να στεναχωριούνται και να προσεύχονται. Λυπάται κανείς που δεν μπορεί να επαναλάβει τη γνωστή ειρωνική, σαρκαστική ή ηττοπαθή παροιμία – πώς να τη χαρακτηρίζει κανείς; – «Από το ντιπ το ολότελα, καλή είν’ κι η Παναγιώταινα». Πόσο εύκολο να πιστέψεις ότι, αφού δεν μπορείς να βοηθήσεις με έναν αποτελεσματικό τρόπο, δεν είναι άνευ νοήματος το να στεναχωριέσαι και να προσεύχεσαι προκειμένου να διορθωθούν τα κακώς κείμενα. Πρώτα απ’ όλα δεν μπορεί να βεβαιώσει κανείς τι θα γινόταν σε περίπτωση που δεν υπήρχε το άλλοθι ώστε δισεκατομμύρια άνθρωποι να πιστεύουν πως με το να στεναχωριούνται και να προσεύχονται, κάτι μπορεί να αλλάξει σε σχέση με τα δραματικώς διαδραματιζόμενα. Δεν αποκλείεται, αν παραιτούνταν μέσα τους, όσοι θεωρούν τη στεναχώρια και την προσευχή τους ως πανάκεια για μια ευοίωνη τροπή των πραγμάτων, να αναδυόταν ή να σχηματιζόταν σιγά σιγά μια άλλου είδους συνείδηση των πραγμάτων, πιο δραστήρια και πιο παρεμβατική σε σχέση με το πόσο μπορούν να διατηρούν τις αντίστοιχες ιδιότητες η στεναχώρια και η προσευχή.