Το κοντράστ ήταν έντονο. Oταν εμφανίστηκε στη γιγαντοοθόνη της αίθουσας όπου διεξαγόταν η Διάσκεψη για τον Αφοπλισμό ο Σεργκέι Λαβρόφ, η πλειονότητα των αντιπροσωπειών μάζεψαν τα πράγματά τους κι αποχώρησαν. Το ίδιο συνέβη και λίγο αργότερα, στη συνεδρίαση του Συμβουλίου Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων του ΟΗΕ. Oταν, από την άλλη, ο oυκρανός πρόεδρος εμφανίστηκε μέσω βιντεοκλήσης ενώπιον της Ολομέλειας του Eυρωκοινοβουλίου στα περισσότερα έδρανα υπήρχαν μικρά πλακάτ που έγραφαν «στηρίζουμε την Ουκρανία».

Ο ρώσος υπουργός Εξωτερικών μιλούσε στις πλάτες των διπλωματών ενώ εκείνοι κατευθύνονταν προς την έξοδο. Ηταν μια συμβολική κίνηση για να δείξουν οι χώρες του κόσμου τη στήριξή τους στον αμυνόμενο ουκρανικό λαό. Και όχι μόνο. Ηταν μια πράξη που ανέδειξε πόσο απομονωμένη είναι πια η Ρωσική Ομοσπονδία εξαιτίας της ηγεσίας της.

Ο Βολοντίμιρ Ζελένσκι, αντίθετα, καταχειροκροτήθηκε από τους ευρωβουλευτές – οι οποίοι μετέφεραν έτσι τη συμπαράσταση των περισσότερων από τους 448 εκατ. πολίτες της Ενωσης, αλλά κι έδειξαν πως πράγματι η Ουκρανία είναι καλοδεχούμενη στο ευρωπαϊκό οικοδόμημα γιατί είναι μία από εμάς.

Οι δύο σκηνές αποτυπώνουν τη σύγκρουση δύο κόσμων, η οποία λαμβάνει χώρα αυτή τη στιγμή στα ουκρανικά εδάφη. Εκεί μάχονται η δύναμη της δημοκρατίας και η παράνοια του αυταρχισμού.

Η Ουκρανία, είπε ο Ζελένσκι, έχει διαλέξει την Ευρώπη, τώρα η Ευρώπη πρέπει να διαλέξει την Ουκρανία. Οντως, τώρα οι Ευρωπαίοι οφείλουν να της χορηγήσουν αμέσως καθεστώς υποψήφιας για ένταξη χώρας και να ξεκινήσουν τις ενταξιακές συνομιλίες. Για να αποδείξουν την αληθινή ισχύ της Δύσης, η οποία δεν βασίζεται στα όπλα. Εδράζεται σε αξίες όπως η ελευθερία κι η αυτονομία, και στον διάλογο.