Θα έχουμε για πάντα το Κίεβο

Περπατάς αμέριμνος και ξαφνικά γκαπ, σου έρχεται μια γλάστρα στο κεφάλι και μένεις σέκος. Σ’ αυτή την περίπτωση έχουμε μια καθαρή λύση. Δεν είναι όπως π.χ. αν σε πετύχει ένας μεγάλος σεισμός στη μέση μιας δουλειάς ή μιας σχόλης και μετά να σου φαίνεται ξένος κι απόξενος ο εαυτός σου πριν να πάθει το νταράκουλο. Αραγε πόσους εαυτούς έχουμε αφήσει σύξυλους πίσω μας, μόνους κατάμονους, να περιφέρονται σαν χαμένοι χωρίς να παίρνουν εντολές ούτε από  εγκέφαλο ούτε από συναισθήματα; Το χειρότερο είναι να διασταυρωθούμε καμιά φορά στον δρόμο μαζί τους και να κάνουμε ότι δεν γνωριζόμαστε. Απλή συνωνυμία έχω πει σε κάμποσους απ’ αυτούς τους εαυτούς μου που γράφουν ακόμη τροχιές στα αζήτητα,  δείχνοντάς μου πότε μια φοιτητική ταυτότητα, πότε μια πάνα μωρουδίστικη, πότε μια καρδιά με ένα βέλος, πότε ένα τζιν δυο νούμερα μικρότερο απ’ όσο φοράω τώρα ή ένα πάκο βιβλία γεμάτα σημειώσεις που αγνοώ πλέον τι γράφουν μέσα και τι τάχα προσδοκούσα ταλαιπωρώντας τα με τόσες υπογραμμίσεις. TABULA RASA, καλά το λες. Ετσι μας αφήνει το αιφνίδιο κακό ή η ιστορική στιγμή όταν χτυπάει αλύπητα. Ολοκληρωτικά, απελπιστικά, αποσβολωτικά καινούργιους. Οταν δεν έχω τι να κάνω, κάθομαι και σκέφτομαι πώς ήμουν ένα δευτερόλεπτο πριν να μάθω ότι ο Τσίπρας ανακοίνωσε το δημοψήφισμα. Αλλες φορές πάλι προσπαθώ να ανακαλέω τι αισθανόμουν πριν να περάσω τον «Σαλίγκαρο» στις εξετάσεις για το δίπλωμα οδήγησης, πώς ακριβώς ένιωθα κλάσματα του δευτερολέπτου πριν με πετύχει η είδηση για τον ιό της Ουχάν. Αλλη εγώ, εντελώς άλλες όλες αυτές οι άσχετες τύπισσες που μου φορτώνονται κάθε τόσο και μου ζητούν μετ’ επιτάσεως να τις αναγνωρίσω. Το ίδιο φοβάμαι ότι θα πάθουμε και μετά την εισβολή στην Ουκρανία, όποια κατάληξη κι αν έχει αυτή. Δεν θα θυμόμαστε ότι έχουμε υπάρξει κι αλλιώς ή, και να θυμόμαστε, η θύμηση θα ‘ρχεται σαν μια μικρή δυσφορία αγνώστου προελεύσεως. Σαν φούσκωμα στο διάφραγμα, σαν δυσπεψία, σαν κάτι που το κατάπιαμε αμάσητο και μας κάθισε, αλλά τι;