Η εικόνα της Τούμπας το απόγευμα της Κυριακής ήταν μια εικόνα που θύμιζε τον ΠΑΟΚ άλλων εποχών. Τον ΠΑΟΚ που δεν ήταν διεκδικητής τίτλων, των οικονομικών προβλημάτων, των παικτών που έφευγαν προκειμένου να μπουν χρήματα στα ταμεία για να μη διαλυθεί. Τον ΠΑΟΚ της άδειας Τούμπας. Αυτή η Τούμπα υπήρχε το απόγευμα της Κυριακής. Είχε δεν είχε 2.000 κόσμο στις εξέδρες του γηπέδου. Κι όλα αυτά; Τη στιγμή που – έστω μαθηματικά – ο ΠΑΟΚ είχε ελπίδες για το πρωτάθλημα ή για να μείνει κοντά στον Ολυμπιακό ενόψει πλέι οφ. Τη στιγμή που τρεις μέρες νωρίτερα ο ΠΑΟΚ είχε πάρει μια παλικαρίσια και δύσκολη πρόκριση για την επόμενη φάση του Europa Conference League.

Σε άλλες ανάλογες περιπτώσεις, στο πολύ πρόσφατο παρελθόν και με αυτές τις συνθήκες, η Τούμπα σε ένα ματς έστω και με τον αντιεμπορικό Ιωνικό θα μάζευε τουλάχιστον 10.000 φίλους της ομάδας. Φέτος όχι. Και η ευθύνη βαραίνει πολλούς στον σύλλογο για την εικόνα των κερκίδων. Από εκείνους που πήγαν και άπλωσαν το πανό της ντροπής στο ματς με τη Μίντιλαντ, χαρακτηρίζοντας… αδέρφια όσους κατηγορούνται για τη δολοφονία του 19χρονου Αλκη, μέχρι τη διοίκηση της ομάδας που δεν έκανε το παραμικρό για να μη στέκεται αυτό ακριβώς το πανό 120 λεπτά στα κάγκελα της Τούμπας, κάνοντας μέσω του τηλεοπτικού δέκτη τον γύρο όλης της Ευρώπης. Σε όλους αυτούς ο υγιής κόσμος γύρισε την πλάτη και ήταν σαν να… ψήφισε: ή εμείς ή αυτοί. Στον ίδιο χώρο δεν χωράνε η υγεία με τα… κακώς κείμενα.

Στον ΠΑΟΚ πρέπει να προβληματιστούν περισσότερο για αυτή την εικόνα, δηλαδή τη μικρή προσέλευση του κόσμου στο γήπεδο, παρά για την ίδια την ομάδα. Αλλωστε οι ομάδες πολύ εύκολα μπορούν να γίνουν και πάλι ανταγωνιστικές. Με μεταγραφές, με πλάνο, με ποδοσφαιρική λογική. Το να φέρεις πίσω τον κόσμο που μόνος σου έχασες είναι το δύσκολο.