Η ανάγκη να βρεθούμε όλοι και όλες στη σωστή πλευρά της ιστορίας αποτελεί αναντίρρητα τον αυτόδηλο κοινό παρονομαστή στις δημόσιες τοποθετήσεις και στις κατ’ ιδίαν συζητήσεις των ημερών. Ποια είναι όμως αυτή; Αν συγκεντρωνόταν η ανάλυση της ιστορίας σε δύο μόνο λέξεις, αυτές θα ήταν «καταδίκη» – «εισβολή». Είναι κοινός τόπος πως η εισβολή με τη χρήση ένοπλης βίας συνιστά παραβίαση του Καταστατικού Χάρτη του ΟΗΕ [άρθρο 2(4)] και του αναγκαστικού διεθνούς δικαίου, όπως και ότι τα γεγονότα δεν συνηγορούν σε αιτιολόγηση της ρωσικής επίθεσης ως μορφής νόμιμης αυτοάμυνας. Δεν συγκεντρώνεται όμως η ιστορία σε δύο λέξεις και γι’ αυτό πέρα από την καταδίκη της ρωσικής εισβολής οφείλουμε να καταδικάσουμε και την προγενέστερη ενέργεια της Ρωσικής Ομοσπονδίας να αναγνωρίσει τις περιοχές Ντόνετσκ και Λουγκάνσκ, η οποία συνιστά παραβίαση των αρχών της κυριαρχίας και της εδαφικής ακεραιότητας των κρατών, καθώς και υπαναχώρηση από τις Συμφωνίες του Μινσκ. Χωρίς να παραγνωρίζεται ως γεγονός η για χρόνια υπόσκαψή τους με τη συστηματική παραβίαση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων στις εν λόγω περιοχές με ευθύνη της ουκρανικής κυβέρνησης.

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή