Εγειρε με δύναμη πίσω στην καρέκλα, άνοιξε τα χέρια, σήκωσε τα πόδια από το πάτωμα και τα ροδάκια τον μετέφεραν για δύο μέτρα, μέχρι να βρει τοίχο. Πήγε να του έρθει στο κεφάλι ένα πόστερ της Διεθνούς Αμνηστίας. Ολο αυτό κράτησε τρία δευτερόλεπτα, διάστημα αρκετό για να βγάλει από το στόμα λόγια που δεν μεταφέρονται εδώ, αλλά μπορείτε εύκολα να φανταστείτε. Γιατί ο άνθρωπός μας είναι να σκάσει. Δεν το πιστεύει αυτό που συμβαίνει. Να έχεις δίπλα σου ολόκληρο πόλεμο και να μην μπορείς να οργανώσεις μία συναυλία. Να πέφτουν οι μπόμπες σαν τσόφλια από τον πασατέμπο του Πούτιν, αλλά εδώ να μην κουρδίζεται ούτε κιθάρα. Να γίνονται πολεμικές επιχειρήσεις που κοστίζουν 10 δισ. δολάρια τη μέρα και εσύ να μη στήνεις μία σκηνή, δέκα φώτα για να κάνεις δουλίτσα. Και ο φίλος μας τα έχει όλα. ΜΚΟ με ωραίο όνομα για να μπει στην αφίσα. Συνεργασία με αξιόπιστη εταιρεία παραγωγής. Επαφές με δημάρχους. Αλλά δεν μπορεί να βρει καλλιτέχνες. Χάθηκε ο κόσμος να βομβάρδιζε το ΝΑΤΟ την Ουκρανία; Εστω, ας μην ήταν η Ουκρανία. Ας ήταν τα Φίτζι, τα Νησιά του Σολομώντα ή ένας εμφύλιος στη Νέα Ζηλανδία. Αρκεί να παρενέβαινε το ΝΑΤΟ.

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή