«Κανένας δεν πετυχαίνει το όλον σε σχέση με την ουτοπία του»

Σε σχέση με ανθρώπους που έχετε γνωρίσει και συναναστραφεί, ποιος υπήρξε ο πλησιέστερος στο όραμά σας για τη ζωή;

Τι να ξεχάσω και τι να πρωτοθυμηθώ από τον πατέρα μου, τον παπα-Γιώργη, έναν γνήσιο κληρικό. Εναν άνθρωπο που προτού να γίνει παπάς, ήταν το καλύτερο βιολί στην περιοχή του. Είχε καφενείο, έφτιαχνε καραμέλες και ήταν και ράφτης. Του είχε διδάξει το βιολί, στις αρχές του περασμένου αιώνα, ένας βιολιστής που είχε έρθει από την Κωνσταντινούπολη. Εγραφε επίσης βυζαντινή μουσική, αυτοδίδακτος. Είχε θεϊκή φωνή, θυμάμαι τον κόσμο να πηγαίνει στην εκκλησία για να τον ακούσει, έψελνε καταπληκτικά. Στενοχωριόταν φοβερά, αν άκουγε κάτι κακό για κάποιον, έστω και αν δεν τον ήξερε καλά. Επειδή δεν μπορούσε να παίξει δημόσια βιολί, το έπαιζε μοναχός του, κλαίγοντας κάτω από το καντήλι. Δεν τον θυμάμαι ποτέ να υψώνει τη φωνή μέσα στο σπίτι μας. Είχαν φέρει στο νησί μας, στην Κω, τη σορό του Ζερβού, ενός πολύ ονομαστού καλύμνιου αγωνιστή, που έπρεπε να μείνει για κάποιες ώρες στο νησί ώσπου να μεταφερθεί στην Κάλυμνο. Ο δεσπότης όμως, ένας πολύ μορφωμένος αλλά και πολύ κακός άνθρωπος, ο Εμμανουήλ, που ήταν σε προσωπική αντιπαράθεση με τον Ζερβό, απαγόρευσε να ανοίξουν οι εκκλησίες και να φιλοξενηθεί για λίγες ώρες η σορός. Ο πατέρας μου όμως δεν μπορούσε να αισθάνεται τον νεκρό πάνω σε ένα φορτηγό, άνοιξε την εκκλησία της Αγίας Παρασκευής όπου λειτουργούσε και μεταφέρθηκε η σορός του νεκρού, με αποτέλεσμα να τιμωρηθεί από τον δεσπότη με αργία ενός μηνός.