NON PAPER

Η Ουκρανή στο κάτω πάτωμα

Η κυρία Αννα μπήκε στην οικογένειά μας το 2005. Ηταν λίγους μήνες πριν πεθάνει ο πατέρας μου, τότε που ο προχωρημένος καρκίνος στα οστά τού προκαλούσε αφόρητο πόνο, οι μορφίνες έκαναν αβίωτη την καθημερινότητά του και χρειαζόταν έναν άνθρωπο δίπλα του 24 ώρες το 24ωρο. Κι αυτός ο άνθρωπος ήταν η κυρία Αννα από την Ουκρανία. Γερή γυναίκα και «τσεκουράτη», φαινόταν αυτό που λέμε «ψημένη στη ζωή», αν και, τότε, είχε ήδη πατήσει τα 60 και είχε αφήσει πίσω στην πατρίδα της το πρώτο της εγγόνι. Με μια κίνηση γύριζε τον πατέρα μου στο κρεβάτι για να τον αλλάξει, λέγοντάς του συγχρόνως και μια γλυκιά κουβέντα, σε αλλοπρόσαλλα ελληνικά, για να κατευνάσει το σκοτισμένο από τον πόνο και τη μορφίνη μυαλό του. Μην πολυλογώ, ήταν στο προσκέφαλο του πατέρα μου την τελευταία νύχτα της ζωής του. Και μέχρι να συνέλθουμε, άρχισε να καταρρέει η μάνα μου. Ετσι η κυρία Αννα μονιμοποιήθηκε στο πατρικό μου.