Πριν από λίγο καιρό, όλος ο κόσμος που εκφράζεται «προοδευτικά» (αυτός που σήμερα παρακολουθεί βουβός το έγκλημα του Πούτιν κατά της Ουκρανίας) ζητούσε την κεφαλήν επί πίνακι νεαρών γόνων πλούσιων οικογενειών που κατηγορήθηκαν ότι βίασαν μια νεαρή γυναίκα, που είχε προσκληθεί στο πάρτι τους, σε σουίτα ξενοδοχείου της Θεσσαλονίκης. Ανακαλύφθηκαν τα ονόματά τους και η καταγωγή τους και, παρά τους νόμους οι οποίοι προστατεύουν την ανωνυμία κατηγορουμένων που δεν έχει προκύψει τελεσιδίκως η ενοχή τους, έγιναν κλωτσοσκούφι στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Ο διασυρμός και η οργή εναντίον τους, στηριγμένες στη μαρτυρία της κοπέλας που θεωρήθηκε ότι υπέστη ομαδικό βιασμό, κλιμακώθηκε όταν άρχισαν να τοποθετούνται δημοσίως γι’ αυτούς προσωπικότητες που δεν ανήκουν στη ριζοσπαστικοποιημένη πλευρά των κοινωνικών δικτύων.

Πολλές εβδομάδες μετά, η δικαστική διερεύνηση δεν επιβεβαιώνει την «προοδευτική» κατακραυγή. Οι αντιφάσεις της κοπέλας συμπληρώθηκαν με τοξικολογικές εξετάσεις, μαρτυρίες και έρευνα και οι κατηγορίες κατά των υποτιθέμενων βιαστών κατέπεσαν. Η δικαστική απόφαση τους αθωώνει.

Τι έμεινε; Η υποκατάσταση της ανεξάρτητης δικαστικής κρίσης από ευκαιριακά κινήματα που εκφράζονται βάσει χοντροκομμένων βεβαιοτήτων: πλούσιοι άντρες ίσον βιαστές. Από μια οχλοκρατία που σέρνεται από έναν κοινωνικό ντετερμινισμό αντί να περιμένει τη δικαστική έρευνα. Είπαμε, #ΜeΤoo, αλλά όχι για να παραδώσουμε τα στοιχειώδη ενός κράτους δικαίου στον φανατισμένο όχλο.