Του διέφυγε το σπουδαιότερο

Οποιος αποφασίζει να καταπιαστεί σοβαρά με μια τέχνη, ξεκινά από τη μελέτη των μεγάλων δασκάλων. Αυτός ήταν, αυτός είναι και θα είναι για πάντα ο κανόνας. Αναλύει τα έργα τους, τα αντιγράφει για να ανακαλύψει τα μυστικά τους και να καταλάβει τη γλώσσα τους. Ομως, δεν μένει για πάντα εκεί. Οφείλει να ξεπεράσει το στάδιο της μαθητείας, γιατί αν μείνει εγκλωβισμένος στην αναπαραγωγή των προτύπων και στην άκαμπτη τήρηση των κανόνων, αργά ή γρήγορα το έργο του θα χάσει κάθε σημασία και θα γίνει διακοσμητικό. Μια άψογη αναπαραγωγή της Αφροδίτης της Κνίδου, λ.χ., στο πιο φίνο λευκό μάρμαρο που υπάρχει, σήμερα δεν θα έκανε εντύπωση. Το πολύ πολύ να κατέληγε στο λόμπι κάποιου ξενοδοχείου στο Λας Βέγκας και στα μάτια των θαμώνων δεν θα ξεχώριζε από ένα γύψινο αντίγραφο. Κανένας ανώμαλος δεν θα κρυβόταν για χάρη της στον ναό, προκειμένου να αυνανιστεί πάνω στο γλυπτό (αυτό κι αν είναι παρενόχληση…), όπως συνέβαινε με το αριστούργημα του Πραξιτέλη, αν πιστέψουμε τους αρχαίους συγγραφείς.