Τον Δημήτρη Κοντομηνά τον γνώρισα το 1992 στο Παρίσι. Ημασταν προσκεκλημένοι, και οι δύο, ενός κοινού φίλου. Γίναμε φίλοι και μεταξύ μας. Με την πρώτη ματιά. Ηταν άνθρωπος της παρέας. Της κουβέντας, για τα σοβαρά και τ’ αστεία. Δουλευταράς, αλλά και γλεντζές. Εξυπνος, ευαίσθητος και δοτικός. Δώδεκα χρόνια αργότερα, η σχέση μας έγινε και επαγγελματική.

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή