Εάν η Ρωσία είχε μπει στο ΝΑΤΟ

«Εάν η γιαγιά μου είχε καρούλια, θα ήταν πατίνι». Με αυτή τη σαχλομάγκικη ρήση απαντάει συνήθως ο θυμόσοφος λαός στην ακατάσχετη εικοτολογία, την απέραντη επικράτεια του «εάν»: εάν ο Χίτλερ είχε κερδίσει τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, εάν ο Ναπολέων δεν είχε χάσει στο Βατερλώ, εάν οι Πέρσες μάς κατατρόπωναν στη Σαλαμίνα, εάν εκείνος ο μοιραίος μετεωρίτης, πριν από εξήντα εκατομμύρια χρόνια, περνούσε ξυστά από τη Γη, οι δεινόσαυροι εξακολουθούσαν μέχρι σήμερα να κυριαρχούν στον πλανήτη και οι μακρινοί μας πρόγονοι, κάτι φοβισμένα θηλαστικά λίγο μεγαλύτερα σε μέγεθος από τους αρουραίους, δεν τολμούσαν να ξεμυτίσουν από τα λαγούμια τους, να κατακτήσουν και, αλίμονο, να καταστρέψουν την υφήλιο… Η ίδια εικοτολογία παρέχει απεριόριστο υλικό σε μια συγκεκριμένη τάση λογοτεχνίας επιστημονικής φαντασίας, με δυστοπικά κυρίως μυθιστορήματα, ανάμεσά τους και ορισμένα αληθινά διαμαντάκια, με την υπογραφή του Ρόμπερτ Χάρις ή του Φίλιπ Ντικ. Και όμως: στην περίπτωση της Ρωσίας βρεθήκαμε μια ανάσα από την εισδοχή της στο ΝΑΤΟ. Απίστευτο, αλλά πέρα για πέρα αληθινό.