Ενας που κοιτάζει

Ο άνθρωπός μας κοιτάζει τις τιμές των καυσίμων. Και γελάει. Συμβαίνει συχνά. Οταν κάτι φεύγει από τα όρια της λογικής και μπαίνει στη σφαίρα του παραλόγου, τότε σε πιάνουν τα γέλια, σαρκάζεις το γελοίο. Του συνέβη και με τον λογαριασμό του ρεύματος. Σκέφτεται ότι οι πρωταγωνιστές της κρίσης θα μπορούσαν να βγάλουν τρελά λεφτά από όλο αυτό. Φοβάται να το πει και στην παρέα του, αλλά, ρε παιδί μου, μία κουβέντα τους αρκεί για να τρελάνει τους δείκτες. Ο Πούτιν είναι στο Κρεμλίνο, έχει τα πόδια πάνω στο γραφείο και παίζει με ένα γιογιό που είναι οι αγορές. Πότε πάνω και πότε κάτω. Είναι δυνατόν να μην κάνει και προσωπικές δουλειές; Πρέπει να είναι ο πλουσιότερος άνθρωπος που εμφανίστηκε στον πλανήτη. Προσπαθεί να μπει στο μυαλό του. Αλλά δεν είναι σίγουρος αν αυτοί οι τύποι διαθέτουν ανθρώπινο ή μηχανικό εγκέφαλο. Αν τον συναντούσε θα ήθελε να τον ρωτήσει πώς αισθάνεται όταν παίρνει επάνω του το ανάθεμα του κόσμου. Αισθάνεται; Δεν αγωνιά για την εγγραφή του στις δέλτους της Ιστορίας; Μάλλον θα πιστεύει ότι θα τη γράψει ο ίδιος. Ισως και να μην τον ενδιαφέρει. Τι σημασία θα έχει η μνήμη των ανθρώπων όταν αυτός δεν θα είναι πια στον κόσμο; Επειτα από αυτόν δεν θα υπάρχει τίποτα.