Χωρίς βιασύνη και με σκληρή διαπραγμάτευση

Ως γνωστόν, η Ελλάδα είναι μεταξύ των πέντε κρατών – μελών της ΕΕ που δεν έχουν αναγνωρίσει τη μονομερή ανακήρυξη ανεξαρτησίας του Κοσόβου (Ισπανία, Ελλάδα, Κύπρος, Σλοβακία, Ρουμανία). Οι λόγοι της μη αναγνώρισης είναι προφανείς ακόμη και με μια επιπόλαιη γνώση των ενδιαφερόντων των συγκεκριμένων κρατών. Αλλωστε η πρόσφατη ιστορία, η συντριπτικά πλειοψηφική αλβανική παρουσία και η ιστορικά εδραιωμένη σερβική μειοψηφία διαμορφώνουν ένα δύσκολο στοίχημα συνύπαρξης. Στο μεταξύ, η Ελλάδα έχει ξεκινήσει έναν προχωρημένο διάλογο με το Κόσοβο. Η ανησυχία για το υπαρκτό ζήτημα της «Μεγάλης Αλβανίας» και το εν πολλοίς ανύπαρκτο της «Μεγάλης Σερβίας» τροφοδότησαν τον προβληματισμό. Ανησυχία προκαλεί όμως και η συστηματική τουρκική προσπάθεια διείσδυσης στο Κόσοβο ειδικά και την όλη περιοχή γενικά. Από μόνη της, η ενόχληση της Σερβίας από πιθανή αναγνώριση του Κοσόβου δεν θα έπρεπε να μας προβληματίζει ιδιαίτερα, πόσω μάλλον που το Βελιγράδι συζητά νέο καθορισμό συνόρων με το Κόσοβο, παρόλο που δεν το αναγνωρίζει. Ενώ και οι σχέσεις του Βελιγραδίου με την Αγκυρα εξελίσσονται συνεχώς. Σε τελική ανάλυση, δύο είναι τα ερωτήματα που πρέπει να μας απασχολούν. Συμβάλλει η αναγνώριση στον σεβασμό των συνόρων και στη σταθεροποίηση της περιοχής; Και ποια ειδικότερα οφέλη θα έχει η ελληνική πλευρά; Τριών ειδών άμεσα οφέλη μάς ενδιαφέρουν, πέραν του θεμελιώδους ενδιαφέροντος για σταθερότητα: ενίσχυση του ρόλου μας στο πλαίσιο της ΕΕ, μείωση της επιρροής της Τουρκίας, απτή βελτίωση των σχέσεών μας με την Αλβανία.