Οταν η μουσική συναντά την ποίηση

Αν αναζητούσε κανείς τις απαρχές της βαθιάς συγκίνησης που προκαλεί πάντα τόσο η μουσική όσο και η λογοτεχνία, αλλά και η σύζευξή τους σε έναν ενιαία εκφερόμενο ήχο, θα έμενε κατάπληκτος με την «ανακάλυψη» πως είναι ένας δρόμος και γενικότερα ο δημόσιος χώρος που αναδεικνύουν σε όλο τους το μεγαλείο τις δύο αυτές τέχνες. Ποιος δεν έχει συχνά ταυτίσει την απόλαυση της μουσικής με έναν πλανόδιο μουσικό, άγνωστό του ως όνομα και ως συγκροτημένη καλλιτεχνική υπόσταση, μια μουσική τόσο πιο βαθιά καταχωρισμένη μέσα του όσο πιο τυχαία υπήρξε η συνάντηση μαζί της ώστε σχεδόν σε ιερό να έχει εξελιχθεί για τη συνείδησή του το πρόσωπο του μουσικού. Και ποιος επίσης δεν αισθάνθηκε διαβάζοντας στο τσαλακωμένο χαρτόνι το κρεμασμένο στο στήθος ενός επαίτη τις φράσεις «έχω τέσσερα παιδιά να ταΐσω», ή «είμαι άρρωστος και δεν μπορώ να δουλέψω», πως μέσα στη συνοπτική δραματικότητά τους συνιστούν την πρώτη «ύλη» για τη λογοτεχνική απεικόνιση ενός ευρύτερου και ακόμα συγκλονιστικότερου πίνακα ζωής. Μεγάλη υπόθεση ο δρόμος. Τουλάχιστον όσον αφορά τις τέχνες, φτάνει πρόχειρα να θυμηθούμε το αποκαλούμενο «θέατρο του δρόμου», ή το περιοδικό των αστέγων «Σχεδία». Αλλά και μια υψηλότατη μορφή τέχνης όπως οι ολιγόλεπτες παραστάσεις στη συμβολή κεντρικών δρόμων νεαρών κυρίως παιδιών – νεαρών κυρίως καλλιτεχνών ακριβέστερα – που όχι σπάνια με κίνδυνο να τραυματιστούν μας θυμίζουν μια πανάρχαια αλήθεια, πως η τέχνη δεν παύει να παραμένει μια διαρκής έκθεση σε κινδύνους. Η τέχνη δεν γίνεται ποτέ μέσα σε ένα περιβάλλον ασφαλές και προστατευμένο και η μουσική και η λογοτεχνία είναι οι πιο ενδεδειγμένες τέχνες ώστε να μας υπενθυμίζουν διαρκώς αυτή τη μεγάλη αλήθεια. Από την «Οδό των Φιλελλήνων» του Ανδρέα Εμπειρίκου ως το «Ολα είναι δρόμος» του Παντελή Βούλγαρη και το «Στον δρόμο» του Κέρουακ, μια μουσική φτάνει διαρκώς στα αφτιά μας τόσο ζωηρή όσο και η μουσική από μια εξαίσια ορχήστρα σε συναυλιακό χώρο.