Λάμπα μου τρελή

Μερικοί το τερμάτισαν. Τον είπαν μέχρι και γελωτοποιό. Γέλασε κανείς; Εγώ πάντως όχι. Το ίδιο και οι ευρωπαϊκοί θεσμοί ή τα εθνικά κοινοβούλια που χειροκρότησαν όρθιοι τον Βολοντίμιρ Ζελένσκι, από ενοχές μάλλον, αλλά τι τα θέλετε. Συγχέοντας συστηματικά το επάγγελμα του ηθοποιού με έναν «τύπο» με κουδουνάκια – τη διονυσιακή συνείδηση των αιμοσταγών σαιξπηρικών βασιλιάδων – δεν δείχνει μόνον ασχετοσύνη για τα της Τέχνης. Προδίδει και πρόθεση την οποία δεν είδα να τσίμπησαν στον αέρα τα εδώ σωματεία, μολονότι τελευταία δείχνουν σημάδια εξαιρετικής εγρήγορσης για όσους και όσα κλείνει η πόρτα τους. Από μια χώρα στην οποία εκατοντάδες ηθοποιοί έχουν διαπρέψει σαν υπουργοί, βουλευτές, δήμαρχοι, δημοτικοί σύμβουλοι και παντός είδους πολιτικοί ινφλουένσερ, θα περίμενε κανείς μια στάλα ευαισθησία. Αν όχι για τον πρόεδρο της δοκιμαζόμενης Ουκρανίας, για τον διασυρμό του ίδιου τους του επαγγέλματος πάντως, οπωσδήποτε. Μια τόσο ευάλωτη ύλη που ακροβατεί στην περιοχή του μαγικού και αναμετριέται με βάθη απροσμέτρητα, θα διατρέχει πάντοτε τον κίνδυνο να λοιδορηθεί και να εκπέσει, απορροφώντας, όπως είναι ταγμένο, εμάς, τους χιλιάδες σκοτεινούς από την πλατεία, να του κάνουμε βουντού με τα μάτια μας. Αυτή είναι η δουλειά του ηθοποιού. Να ρουφάει το κακό και να το επιστρέφει σε καλό, αυτό το ανακουφιστικό κάτι που νιώθεις όταν βγαίνεις από το θέατρο αλλά δεν ξέρεις τι ακριβώς είναι. Ας είναι…