Σιγά, τα τραγούδια κοιμούνται

Θυμάμαι τις ημέρες των νατοϊκών βομβαρδισμών στη Γιουγκοσλαβία. Το κύμα συμπαράστασης στους «αδελφούς μας τους Σέρβους» που είχε συνεπάρει όλη την Ελλάδα. Φυσικό και αναμενόμενο. Υστερα από μια πυκνή θητεία 25, τότε, χρόνων σε μαζικές διαμαρτυρίες εναντίον του ΝΑΤΟ, των Αμερικάνων, της Δύσης, είχε διαμορφωθεί μία συλλογική συνείδηση που συμπύκνωνε ιδεολογίες, αξίες και ιδανικά σε αντιιμπεριαλιστικά συνθήματα. Δικαιολογημένο, μέχρι ενός σημείου, για έναν λαό, που οι ενεργές γενιές του είχαν περάσει μια χούντα. Ας πούμε όμως ότι, εκείνη την εποχή, το ζήσαμε στο αποκορύφωμά του. Υπό τους ήχους των τραγουδιών που ακούγονταν στις μεγάλες αντιπολεμικές συναυλίες. Συναυλίες με μηνύματα, λόγους, ψηφίσματα διαμαρτυρίας, τότε νομίζω ήταν που κάποιοι καλλιτέχνες έκαιγαν επί σκηνής τα αμερικάνικα διαβατήριά τους. Ανάλογα γίνονταν λίγο πριν στον πόλεμο του Ιράκ, τα ίδια και λίγο μετά και για το Ιράν, η Γιουγκοσλαβία ήταν και πάνω απ’ τα κεφάλια μας. Εντάξει, μεσογειακός λαός είμαστε, έτσι εκφραζόμαστε, με τη μουσική και τα τραγούδια εξωτερικεύουμε το συναίσθημά μας. (Βέβαια θυμάμαι, τότε, και ένα αυτοκόλλητο που έγραφε «Κοσοβάροι πρόσφυγες συγγνώμη, οι Ελληνες δεν έχουν τραγούδια για σας» που, κάπως, πνίγηκε αλλά πες πως έχω ενοχλητική μνήμη.)