Εργαστήριο απανθρωπισμού

Αλλα ήθελα να γράψω σήμερα, αλλά έτυχε να δω την τρομακτική εικόνα πριν καθίσω στο πληκτρολόγιο. Τη δημοσίευσαν οι «New York Times». Διάδρομος νοσοκομείου. Ενας άντρας, πρέπει να ‘ναι ο πατέρας, κρατάει ένα μωρό τυλιγμένο σε μια κουβέρτα. Πιτσιλισμένο κόκκινο. Πιτσιλιές αίμα. Από την κουβερτούλα δεν καλύπτεται μόνο το χεράκι του, κρέμεται κάτω, δεν αισθάνεται τίποτα, το άψυχο χεράκι του κρέμεται και δεν αισθάνεται. Πίσω, αλλόφρων, τρέχει μια γυναίκα με ματωμένο το μπλουζάκι της – όλα δείχνουν η μητέρα του… Τους κοιτάζει ένας με στολή – τραυματιοφορέας; Σκέπτομαι τον φωτογράφο: τι στιγμιότυπο πήγε και τράβηξε, πού βρήκε το κουράγιο (και την αδιακρισία) να βγάλει αυτή την εικόνα; Οι φωτογράφοι είναι οι διαμεσολαβητές μεταξύ της φρίκης των πολέμων και του κοινού, που καταναλώνει εικόνες – και κάποιοι, οι πιο ψύχραιμοι, οι πιο ικανοί, οι πιο τυχεροί καταφέρνουν η εικόνα τους να συμπυκνώσει ένα γεγονός. Η εικόνα αυτή συμπυκνώνει τον πόλεμο, αυτόν τον άθλιο πόλεμο που κάνει η Ρωσία του Πούτιν στην Ουκρανία.