Μα τι θέλει η ελληνική «πώς τη λένε»;

Αρχικά, ο τίτλος του κειμένου ήταν «Μα τι θέλει η ελληνική Αριστερά;». Πριν όμως αρχίσω να το γράφω, συνειδητοποίησα ότι κάτω από την «ομπρέλα» της ελληνικής Αριστεράς, όσον αφορά στην εισβολή στην Ουκρανία, συνωθούνται εξωκοινοβουλευτικοί ακροαριστεροί και κοινοβουλευτικοί ακροδεξιοί, παντός είδους αντιδραστικοί, ακραίοι λαϊκιστές, συνωμοσιολόγοι, αντιεμβολιαστές, εθνικιστές που οραματίζονται τον Πούτιν ντυμένο Κωνσταντίνο Παλαιολόγο να παίρνει την Πόλη και να μας την κάνει δώρο, ριζοσπάστες άνευ λόγου, οργισμένοι κατά πάντων, οι λεγόμενοι «παρά λίγο» που, πάντα, κάποιος άλλος φταίει για το ανεκπλήρωτο «παρά λίγο» τους, κάτι ξαδέλφια μου απ’ το χωριό που τους έκαψε ο χιονιάς τα κρεμμύδια, τρείς λαλούν και δυο χορεύουν. Ενας εσμός που παριστάνει τον πολιτικοποιημένο αλλά, στην πραγματικότητα, είναι ονειροπαρμένος (με την κακή την έννοια) και που έχει, πάνω – κάτω, τα ίδια χαρακτηριστικά με το ποσοστό του «Οχι» στο δημοσψήφισμα του 2015. Μάλιστα, απ’ όσο είδα στον κομματικό Τύπο, άρχισαν να τσακώνονται, επί του θέματος, τροτσκιστές και σταλινικοί αλλά, τέλος πάντων, μεγάλα παιδιά είναι, ας τα βρουν μεταξύ τους ή ας επιστρατεύσουν την ελαφρά ταξιαρχία των «ομπρελοκρατουσών» – πρώην υπουργών του ΣΥΡΙΖΑ να ανοίξουν τις ομπρέλες, να τους χωρέσουν όλους. Τι να πω; Ας πρόσεχε και η Αριστερά λίγο παραπάνω σε ποιους, κατά καιρούς, έχει κλείσει το μάτι.