Αν έχεις καλομάθει παίζοντας το παιχνίδι της εξουσίας είναι πολύ δύσκολο να βλέπεις την προοπτική της να απομακρύνεται. Αλλά όσο δύσκολο κι αν είναι, εγείρεται ζήτημα αξιοπρέπειας να μη σε καθορίζει το πολύ της θλίψεως. Να μη σε παίρνει από κάτω.

Ακούγοντας τον αρχηγό της αξιωματικής αντιπολίτευσης στις τελευταίες ομιλίες του διακρίνω έναν άνθρωπο που αδυνατεί να διαχειριστεί τη λύπη του για την έκβαση των πραγμάτων, για την απομάκρυνση δηλαδή της προοπτικής επαναφοράς του στην εξουσία. Παραπαίει, ηθικολογεί και, σε πείσμα της μετρήσιμης πραγματικότητας, φτιάχνει ένα φαντασιωτικό σύμπαν μέσα στο οποίο εγκαθιδρύει τους μύχιους πόθους του για την πολιτική. Το αποτέλεσμα; Αστείο. Δεν υπάρχει πιο αστείο πράγμα, άλλωστε, από το να εκλιπαρείς τον Πρωθυπουργό να κάνει εκλογές σήμερα και όχι τον Μάιο, για να σου παραδώσει, όπως νομίζεις, τη διαχείριση των κοινών. Αν, όντως, ο Πρωθυπουργός κατέρρεε, το λογικό είναι να εξαντλήσει τον χρόνο που μένει ως τις εκλογές, ελπίζοντας να αναστρέψει την κατάσταση. Η πρόταση του Τσίπρα είναι, από όποια σκοπιά και αν τη δεις, παράλογη.

Υπάρχουν και χειρότερα. Αντί κάποιος στο περιβάλλον του να πει στον αρχηγό να μη λέει παραλογισμούς, έρχονται ο Νάσος Ηλιόπουλος ή η «Αυγή» και, ως επιδέξιοι στην τέχνη της γλυπτικής (ή μήπως μιας ανάλογης τέχνης που γράφεται με ει;), επιβεβαιώνουν τους παραλογισμούς του. Σοβαρά, είναι αυτό αντιπολίτευση;