Η κολοκυθιά

Τα συζητά η αγορά. Τα κουβεντιάζουν οι βουλευτές κάθε κομματικού χρώματος στο εντευκτήριο της Βουλής. Τα ακούει η δημοσιογραφική πιάτσα. Τα εκτιμούν στελέχη της αντιπολίτευσης ακόμα και ανοιχτά πλέον – φανταζόμαστε άρα τι συμβαίνει στο παρασκήνιο, όπου κυκλώνονται πιθανές ημερομηνίες. Το Μέγαρο Μαξίμου τα ξορκίζει και επιμένει στο «είστε εκτός τόπου και χρόνου». Ο ΣΥΡΙΖΑ επιμένει στο «κάντε τες!» – όχι τον Μάιο ή το φθινόπωρο, αλλά αμέσως τώρα, τον Μάρτιο. Τα εκλογικά σενάρια είναι εδώ. Εν μέσω του πολέμου και των δυσμενών, πολυεπίπεδων επιπτώσεών του… φύτρωσε η κολοκυθιά με τον χρόνο των εκλογών. Δεν είναι η πρώτη φορά. Μάλλον δεν θα είναι ούτε η τελευταία. Στο ελληνικό πολιτικό σύστημα αρέσει πολύ η διαρκής συζήτηση για τις εκλογές. Αρέσει η εμπέδωση, συχνά πυκνά, ενός προεκλογικού κλίματος. Αρέσουν πολλές φορές οι υψηλοί τόνοι καθώς αυξάνονται οι προσδοκίες για περισσότερα (εκλογικά) οφέλη. Μόνο επί γαλάζιας διακυβέρνησης, από το 2019 έως σήμερα, η εκλογολογία έχει επανέλθει έντονα αλλά και έχει «καεί» δυο – τρεις φορές, με τον Μητσοτάκη να βγάζει ως τώρα προς τα εμπρός τη «θεσμική» εικόνα του. Αυτή τη φορά στο φόντο υπάρχει ένας πόλεμος. Η κρίσιμη συγκυρία (γεωπολιτικά, διπλωματικά, οικονομικά, ενεργειακά) σηματοδοτεί την εκκίνηση μιας νέας εποχής, «πυκνώνει τον πολιτικό χρόνο», όπως παραδέχεται ο Πρωθυπουργός, αλλά και έρχεται να προστεθεί στα απανωτά σοκ από προηγούμενες κρίσεις που δοκιμάζουν σκληρά τις αντοχές της κοινωνίας. Την πανδημία, ας πούμε, η οποία παρά την αποκλιμάκωση και την απόσυρσή της από το προσκήνιο είναι επίσης εδώ. Το μόνο σίγουρο; Η εκλογολογία πάντα (θα) έχει παρενέργειες: υπουργούς που κατεβάζουν τα μολύβια, βουλευτές που διαγκωνίζονται υπό την αγωνία της εκλογής τους, μια γενικότερη παράλυση μπροστά στα προβλήματα, αναβολές στην προώθηση «αντιδημοφιλών» αποφάσεων, τριβές, δισταγμούς, παροχολογία, αιτήματα, πιέσεις και πάει λέγοντας.