«Τα καταφύγια του ’30 δεν είναι ασφαλή»

Οι εικόνες που καταφθάνουν από την Ουκρανία μετά τη ρωσική εισβολή, τραβηγμένες από κινητά τηλέφωνα πολιτών, με μικρά παιδιά στοιβαγμένα σε υπόγεια, νεαρές γυναίκες που γεννούν παραδίπλα και γιαγιάδες που προσεύχονται στον Θεό, ενώ την ίδια ώρα, στο έδαφος, εκτυλίσσονται μάχες με πυρά και νεκρούς, θυμίζουν σε όλους το ψυχρό πρόσωπο του πολέμου που καιροφυλακτεί πάντα ξυπνώντας μνήμες Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, όταν οι άνθρωποι για να γλιτώσουν από τους βομβαρδισμούς κρύβονταν σε καταφύγια. Κάπως έτσι, τις τελευταίες μέρες, πολλοί άρχισαν να αναρωτιούνται αν οι παλιές δομές καταφυγίων στην Ελλάδα – που ως επί το πλείστον κατασκευάστηκαν τη δεκαετία του ’30 και μαζί με τις ιδιωτικές κατασκευές είναι χιλιάδες ανά την επικράτεια – μπορούν να θεωρούνται σήμερα ασφαλείς για την προστασία άμαχου πληθυσμού σε περίπτωση απειλής, όπως και κατά πόσο υπάρχει τέτοιο σχέδιο στο συρτάρι από πλευράς πολιτείας – συγκεκριμένα από τους αρμόδιους φορείς, τη διεύθυνση Πολιτικής Σχεδίασης Εκτάκτου Ανάγκης του υπ. Προστασίας του Πολίτη και το υπ. Εθνικής Αμυνας.