Για πόσο ακόμη;

Ενας σπουδαίος φιλόλογος, μελετητής αλλά και ποιητής (πόσοι άραγε έχουμε απομείνει που τον θυμόμαστε;), ο Νίκος Μπαζιάνας, είχε γράψει, ανάμεσα σε πολλούς άλλους, δύο εύστοχους και ιδιαίτερα αιχμηρούς στίχους: «Ο ξένος πόνος είναι ένα ξένο σπίτι. / Καλησπερίζουμε και προσπερνάμε». Επομένως όταν δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτε επί της ουσίας, για να ανακουφίσουμε τους άλλους, χρειάζεται να είμαστε πολύ προσεκτικοί στον τρόπο που αναλαμβάνουμε, αν και συχνά χωρίς να μας το έχει ζητήσει κανείς, να διαχειριστούμε λεκτικά την οδύνη των ανθρώπων που υποφέρουν. Ως πρώτο βήμα, θα ήταν να συνειδητοποιήσουμε ότι το να μιλάς ή να γράφεις ακόμη για όσους υποφέρουν δεν συνιστά κανενός είδους τιμητική διάκριση ή εύσημο. Αντίθετα, θα έπρεπε να το λογαριάζουμε και ως ένα είδος ηθικής αδράνειας, για να μη γράψουμε αυτοϋποβιβασμού μας, αφού θέλουμε το εύκολο, το ανώδυνο και εν πάση περιπτώσει κάτι που δεν στοιχίζει τίποτε να το αναγάγουμε σε μια καίρια έκφραση αλτρουισμού και φιλαλληλίας. Αν έπιανε να λογαριάσει κανείς τον αριθμό των περιστατικών που έχει ενημερωθεί ή παρακολουθήσει στη ζωή του και τον έχουν θυμώσει, αγανακτήσει και εξοργίσει, και πόσο τα περιστατικά αυτά, έστω και με διαφορετική μορφή, συνέχισαν αδιατάρακτα την πορεία τους θα αντιλαμβανόταν το τρομακτικό μέγεθος μιας προσωπικής αλλά και καθολικής χρεοκοπίας, αφού τα περιστατικά αυτά, αν και τα σχολίασε και τα κατέκρινε, ήταν τελικά για να γεμίσει την ώρα του.