Ο χώρος του λεγόμενου «έντεχνου» τραγουδιού είναι, πρωτίστως, ιδεολογικός χώρος. Οι φίρμες του φέρουν ακόμα το κεκτημένο της Μεταπολίτευσης, τότε που οι μεγάλες πολιτικές καμπές περιγράφονταν με τραγουδιστικές αλληγορίες. Τα κόμματα συντηρούν σχέσεις με καλλιτέχνες, όχι μόνο καλώντας τους με το αζημίωτο στα νεολαιίστικα φεστιβάλ.

Η αλήθεια είναι ότι η ιδεολογία που επικαλούνται πολλές και πολλοί της εντεχνίλας, συχνά στο όνομα γενικώς κάποιου αριστερού υποκειμενισμού, είναι απλοϊκή, ναΐφ. Στην ουσία, εθνικολαϊκισμός. Κάτι που δεν ξεφεύγει από τα όρια των κλειστών συνόρων της μουσικής τους (γι’ αυτό, άλλωστε, δεν έχουν σχέση με τους μεγάλους διεθνείς σταρ του τραγουδιού, που αυτές τις μέρες κάνουν ό,τι μπορούν για να στηρίξουν την Ουκρανία). Δογματικοί και φανατισμένοι, περιφρονούν και τον ορθό λόγο και τους δημοκρατικούς κανόνες – άλλωστε ουδέποτε τους οδήγησε η δημοκρατία.

Το ίδιο και οι γκουρού τους, στην ουσία μια τσογλανοπαρέα, που φτάνουν να ειρωνεύονται τον Σαββόπουλο και την προσπάθειά του

οι καλλιτέχνες να συμπαρασταθούν στην Ουκρανία, ως «φιλελέ» και «μένουμε Ευρώπη». Προφανώς όμως είναι δημοκρατικός φιλελευθερισμός

και Ευρώπη η αλληλεγγύη σε έναν λαό, τον ουκρανικό, που θέλει να

ζει ελεύθερα και δημοκρατικά – σαν ευρωπαϊκός λαός και όχι σαν προτεκτοράτο είτε του σοβιετικού ολοκληρωτισμού χθες, είτε ενός μετασοβιετικού ολοκληρωτισμού σήμερα. Και θα νικήσει.