Το ζώο που πενθεί

Σε μια εποχή σαν αυτή που μας έλαχε να ζούμε, όπου όλα φαίνονται ν’ αλλάζουν, δυστυχώς προς το χειρότερο, ενώ με αγώνες και θυσίες κατορθώσαμε, χάρη σε ιδιοφυείς δημιουργούς, να έχουμε στη διάθεσή μας πρωτοφανή μέσα, ανασύρουμε από τα νοσηρά απωθημένα μας, από τον ενστικτώδη βυθό μας την αγριότητα του ζώου και τη μανία της καταστροφής. Και είναι παρηγοριά και ελπίδα ν’ ανακαλύπτουμε πως υπάρχουν ακόμη νησίδες σωτηρίας μέσα στη φουρτούνα να μας βοηθούν να διαπλεύσουμε τον ωκεανό των παθών και την τυραννίδα των δυναστικών ενστίκτων πυξίδες. Κι όσο κι αν φανεί αυτό, στην εποχή του αδέσποτου συχνά υλισμού και του κέρδους, παράδοξο, η ιστορία του ανθρώπου μας πληροφορεί πως στις μεγάλες κρίσεις της ιστορίας του όρθιου ζώου ήταν οι ποιητές που έδειξαν να γνωρίζουν την ορθή πορεία, να αναλύουν την παθογένεια μέσων και σκοπών, να δίνουν πρότυπα βίου και αποτρόπαιες πράξεις, ώστε κάθε φορά να συγκροτεί ο άνθρωπος κανόνες βίου, ήθους, μεθόδων και να τον επαναφέρουν στην οδό που τιμά το ζώο, που έκανε με μόχθο και λογική τα τέσσερα πόδια, δύο.