Το θέμα επανέρχεται στη συζήτηση για την ανώτατη εκπαίδευση και παρουσιάζεται ως αυτονόητο: τα πανεπιστήμια χρειάζονται μάνατζερ. Τα επιχειρήματα είναι δύο ειδών: Από τη μία, η κυρίαρχη πλέον λογική ότι το πρότυπο διοίκησης που προέρχεται από τις ιδιωτικές επιχειρήσεις, με την έμφαση στον ρόλο του διαχειριστή και την υποκατάσταση της δημοκρατικής διαδικασίας από τη λογοδοσία έναντι μετόχων, είναι εν γένει πιο αποτελεσματικό από μια αντίληψη «δημόσιων λειτουργών» ή αυτό που παραδοσιακά ορίστηκε ως αυτοδιοίκητο του πανεπιστημίου. Από την άλλη, η διαπίστωση ότι εφόσον τα πανεπιστήμια ολοένα και περισσότερο λειτουργούν ως επιχειρήσεις, εξασφαλίζοντας μέρος των εσόδων τους από δίδακτρα, χορηγίες και ίδρυση νεοφυών επιχειρήσεων – ακόμα και ένα μέρος της δημόσιας ευρωπαϊκής χρηματοδότησης προσφέρεται με τη μορφή ανταγωνιστικών προγραμμάτων -, πρέπει να διοικούνται από ανθρώπους με ανάλογη εμπειρία κα γνώση.

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή